Το ένζυμο που καθυστερεί την επούλωση των πληγών, φαίνεται πως είναι η αιτία για τη σοβαρή νόσηση από κοροναϊό, των ατόμων που πάσχουν από διαβήτη. Το ένζυμο SETDB2 καθυστερεί στους διαβητικούς την αποκατάσταση των πληγών, αλλά εμπλέκεται και στη διαδικασία της «καταιγίδας των κυτοκινών», όπως έδειξε μελέτη ερευνητών από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν.
Ξεκινώντας με μια μόλυνση από κορονοϊό σε ποντίκια με διαβήτη, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το SETDB2 ήταν μειωμένο στα μακροφάγα ανοσοκύτταρα που εμπλέκονται στη φλεγμονώδη αντίδραση. Στη συνέχεια διαπίστωσαν το ίδιο και σε μονοκύτταρα μακροφάγα στο αίμα από άτομα με διαβήτη και σοβαρή COVID-19.
«Πιστεύουμε ότι βρήκαμε έναν λόγο για τον οποίο αυτοί οι ασθενείς αναπτύσσουν την καταιγίδα των κυττοκινών», δήλωσε ο Τζέιμς Μέλβιν, ερευνητής στα τμήματα Χειρουργικής, Μικροβιολογίας και Ανοσολογίας της Ιατρικής του Μίσιγκαν, που διευθύνει η Κάθριν Γκάλαχερ.
«Στα μοντέλα ποντικιών και ανθρώπων, ενώ το SETDB2 μειώθηκε, η φλεγμονή αυξήθηκε», σημείωσαν οι Μέλβιν και Γκάλαχερ, και αποκάλυψαν ότι «το μονοπάτι JAK1/STAT3 είναι αυτό που ρυθμίζει το SETDB2 στα μακροφάγα κατά τη διάρκεια της μόλυνσης από κορονοϊό».
Συνδυαστικά, τα αποτελέσματα δείχνουν μια πιθανή θεραπευτική οδό. Προηγούμενα ευρήματα από το εργαστήριο έδειξαν ότι η ιντερφερόνη, μια κυτοκίνη σημαντική για την ανοσία απέναντι σε ιούς, αύξησε το SETDB2 ως απάντηση στην επούλωση πληγών.
Στη νέα μελέτη, οι ερευντητές διαπίστωσαν ότι ορός αίματος από ασθενείς στη ΜΕΘ με διαβήτη και σοβαρή COVID-19 είχε μειωμένα επίπεδα ιντερφερόνης-β σε σχέση με τους ασθενείς χωρίς διαβήτη.
«Η ιντερφερόνη μελετάται καθ ‘όλη τη διάρκεια της πανδημίας ως πιθανή θεραπεία, με τις προσπάθειες αύξησης ή μείωσής της να παλινδρομούν. Η αίσθησή μου είναι ότι η αποτελεσματικότητά της ως θεραπεία θα αφορά τόσο τον κάθε ασθενή ξεχωριστά, όσο και τον χρόνο που θα χορηγείται τελικά, σε σχέση με την έναρξη της νόσου», δήλωσε η Κάθριν Γκάλαχερ.
Προχωρώντας σε δοκιμές, η ερευνητική ομάδα χορήγησε ιντερφερόνη βήτα σε διαβητικούς ποντικούς μολυσμένους με κοροναϊό και είδε ότι ήταν σε θέση να αυξήσουν το SETDB2 και να μειώσουν τις φλεγμονώδεις κυτοκίνες.
«Προσπαθούμε να ενσωματώσουμε αυτό που ελέγχει το SETDB2, το οποίο είναι και ο κύριος ρυθμιστής πολλών από αυτές τις φλεγμονώδεις κυτοκίνες που αυξάνονται στην COVID-19, όπως οι IL-1B, TNF alpha και IL- 6», εξήγησε η Γκάλαχερ. Και πρόσθεσε ότι «Αναζητώντας αυτό που ελέγχει το SETDB2, η ιντερφερόνη βρίσκεται στην κορυφή, με το JaK1 και το STAT3 στη μέση. Η ιντερφερόνη αυξάνει και τα δύο, γεγονός που αυξάνει το SETDB2 σε ένα είδος καταρράκτη. Αυτό είναι σημαντικό, επειδή αναγνωρίζοντας το μονοπάτι ενεργοποίησης, παρουσιάζονται κι άλλοι πιθανοί τρόποι στόχευσης του ενζύμου».
Οι Μέλβιν και Γκάλαχερ ελπίζουν ότι τα ευρήματα θα ενημερώσουν τις τρέχουσες κλινικές δοκιμές ιντερφερόνης ή επόμενων συστατικών του μονοπατιού, συμπεριλαμβανομένων των επιγενετικών στόχων, για την COVID-19. Η εργασία τους τονίζει επίσης την ανάγκη κατανόησης του χρόνου και της κυτταρικής εξειδίκευσης της θεραπείας και της προσαρμογής της εφαρμογής στις υποκείμενες καταστάσεις των ασθενών, ιδιαίτερα των ασθενών με διαβήτη.
«Η έρευνά μας δείχνει ότι ίσως αν είμαστε σε θέση να στοχεύσουμε ασθενείς με διαβήτη με ιντερφερόνη, ειδικά στην αρχή της μόλυνσης, αυτό μπορεί να κάνει πραγματικά μεγάλη διαφορά», υπογράμμισε ο Μέλβιν.
