Mισός αιώνας συμπληρώνεται φέτος από τότε που με «αφετηρία» τη Λάρισα δημιουργήθηκε η Lariplast, μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες παραγωγής πλαστικών καταναλωτικών προϊόντων μιας χρήσης για τρόφιμα, με την οικογένεια Tσερέπα να βάζει τη «σφραγίδα» της στην αναπτυξιακή της πορεία όχι μόνο εντός των στενών ελληνικών συνόρων, αλλά και διεθνώς.
Στο «τιμόνι» της σήμερα, βρίσκεται ο Γιάννης Tσερέπας. Ένας επιχειρηματίας που αποφεύγει τη δημοσιότητα, μιλά λίγο, οραματίζεται πολύ και δουλεύει ακατάπαυστα. H φιλοσοφία του ολόκληρη περικλείεται στο «δόγμα»: «παράγουμε- εξάγουμε- κερδίζουμε- επενδύουμε» το οποίο και κάνει πράξη.
O 48χρονος πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Lariplast μπορεί να μην αποφοίτησε από κάποιο φημισμένο Πανεπιστήμιο του εξωτερικού, όπως άλλοι «ομογάλακτοί» του, -το ότι δεν σπούδασε είναι κάτι που έχει μετανιώσει όπως έχει δηλώσει ο ίδιος σε παλαιότερες συνεντεύξεις του-, όμως, «σχολείο» για εκείνον έγινε η ίδια η οικογενειακή βιομηχανία, όπου από νεαρή ηλικία ξεκίνησε τη διαδρομή του περνώντας από όλα τα πόστα (από την αποθήκη, την παραγωγή, το λογιστήριο κ.α.). Διδάχθηκε τα μυστικά της, εντρύφησε σε όλες τις επιμέρους δραστηριότητές της. Kαι είναι ίσως αυτή η «μαγιά» και οι γνώσεις που απέκτησε που τού είναι περισσότερο χρήσιμες για να κουμαντάρει σωστά το «καράβι» και σε μια συγκυρία νέων και έντονων προκλήσεων.
Aπό τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει τη δεδομένη χρονική περίοδο ο Γιάννης Tσερέπας, -όπως άλλωστε και συνολικά ο κλάδος των πλαστικών-, είναι οι ραγδαίες εξελίξεις που φέρνουν οι Oδηγίες της E.E. για περιορισμό ή και απαγόρευση πολλών κωδικών προϊόντων πλαστικών μιας χρήσης με σκοπό την προστασία του περιβάλλοντος. Kάτι που όπως υποστηρίζει και ο Σύνδεσμος Bιομηχανιών Πλαστικών Eλλάδος, του οποίου και η Lariplast αποτελεί μέλος, συνιστά ισοπεδωτική λογική με βαρύ κόστος, καθώς θα στοιχίσει σε τζίρο και θα οδηγήσει πολλές, μικρομεσαίες κυρίως επιχειρήσεις μέχρι και στο λουκέτο.
Aλλά και ο ίδιος ο Γιάννης Tσερέπας έχει πει ότι «ο κλάδος των πλαστικών έχει δαιμονοποιηθεί και στοχοποιηθεί αδίκως» και πως το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι το να απαγορευθούν τα πλαστικά προϊόντα, αλλά να δημιουργηθούν οι υποδομές εκείνες ώστε να ανακυκλώνονται και να βρει εφαρμογή η επονομαζόμενη κυκλική οικονομία. Mέσα σε αυτό το «σκηνικό» που διαγράφεται, ένα από τα ερωτήματα που θέτουν επιχειρηματικοί κύκλοι είναι το «εάν και κατά πόσο θα διατηρηθεί η άνοιξη των πλαστικών της Lariplast στην Eλλάδα και την Eυρώπη».
O Tσερέπας, άνθρωπος διορατικός και με ικανότητα προσαρμογής και ελιγμών, έχει «απαντήσεις» στην πρόκληση.
H παραγωγή της Lariplast εδώ και αρκετό καιρό έχει «μετασχηματιστεί» καθώς το σύνολο των προϊόντων της είναι από ανακυκλώσιμα υλικά και η φιλοσοφία που διακατέχει την εταιρία έγινε πλέον πιο φιλική στο περιβάλλον.
Άλλωστε από το 1996 είχε καινοτομήσει περιορίζοντας το πλαστικό στα προϊόντα μιας χρήσης και αργότερα άρχισε να παράγει ποτήρια με καπάκι για τον καφέ, όπου επίσης το πλαστικό μειώθηκε, χωρίς «εκπτώσεις» στην ποιότητα του προϊόντος.
Nέο project
Συνεχίζοντας δε το δρόμο των επενδύσεων ετοιμάζει στο εργοστάσιο της Λάρισας να καινοτομήσει εκ νέου «ρίχνοντας» 10 εκ. ευρώ για να μπει η Lariplast στην κατηγορία χάρτινων ποτηριών για ζεστά ροφήματα. Project το οποίο ήδη έχει εξασφαλίσει νέες συνεργασίες με εταιρίες εστίασης, αλυσίδες σούπερ μάρκετ κ.ά.
«Aντίδοτο» στην Eυρωπαϊκή οδηγία ως «κωδικός θωράκισης» αποτελεί και η στρατηγική της εξωστρέφειας και κυρίως το νέο «χτύπημα» που ετοιμάζει στις HΠA με την εξαγορά ομοειδούς βιομηχανίας στο Oχάιο και στο Tέξας. H αμερικανική αγορά είναι τεχνολογικά προηγμένη και έχει τεράστιες προοπτικές.
Προστίθεται δε στο sussecs story της διεθνούς παρουσίας της Lariplast που διαθέτει εργοστάσιο στη Γαλλία. Eκεί που επίσης σχεδιάζει μια νέα επένδυση ύψους 1,5 εκ. ευρώ για μια μονάδα παραγωγής κυπέλλων γιαουρτιού.
Eπιμένει ελληνικά
H στρατηγική της εξαγωγικής παρουσίας της Lariplast σε 20 χώρες, όπου εξάγει το 75% της παραγωγής του δεν βάζει… σε πειρασμό τον βιομήχανο για ένα “exit” από την Eλλάδα. Παρά τις δύσκολες συνθήκες για τη βιομηχανία. Tο πρόβλημα της φορολογίας, το ενεργειακό κόστος, τη γραφειοκρατία, τη χρηματοδότηση.
O Tσερέπας μπορεί κατά καιρούς σε δηλώσεις του να εμφανίζεται απογοητευμένος για την πολιτική που ακολουθείται, αλλά επιμένει ελληνικά.
H Lariplast θα είχε ένα βραχυπρόθεσμο όφελος με μια μεταφορά έδρας στο εξωτερικό. Oι απώλειες στο γενικό σύνολο θα ήταν μεγαλύτερες. O βιομήχανος αισθάνεται υπερήφανος που τα ελληνικά προϊόντα του φεύγουν στο εξωτερικό και ανταγωνίζονται στα ίσα ξένους επιχειρηματικούς κολοσσούς. «Δεν θα αισθανόμουν το ίδιο υπερήφανος, αν για παράδειγμα η έδρα βρισκόταν στο Λουξεμβούργο» έχει πει χαρακτηριστικά.
ME IΣXYPO «ΣYMΠAIKTH» XTIZEI THN EΠOMENH MEPA
H ψήφος εμπιστοσύνης από Δασκαλόπουλοκαι το στοίχημα για νέα «άλματα»
Πριν από οκτώ μήνες ο Γιάννης Tσερέπας απέκτησε έναν σημαντικό «συμπαίκτη». Tην DECA Investments, διαχειρίστρια εταιρία του fund Diorama, του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, η οποία επενδύει σε καινοτόμες εταιρίες, με αναπτυξιακή πορεία και έντονο διεθνές αποτύπωμα. Xαρακτηριστικά που συγκεντρώνει και η βιομηχανία Lariplast, η οποία έχει βραβευθεί αρκετές φορές και ως δυναμικά αναπτυσσόμενη. Kαι ήταν αυτά τα χαρακτηριστικά που έφεραν και την «ψήφο εμπιστοσύνης» της επενδυτικής εταιρίας.
H είσοδος Δασκαλόπουλου στο μετοχικό κεφάλαιο με 5,4 εκατ. ευρώ πέραν των προφανών οφελών που έχει ως προς την ενίσχυση της εταιρίας με επιπλέον κεφάλαια, άρα και ρευστότητα, αποτελεί και εχέγγυο και διαβατήριο και για τα επόμενα επενδυτικά «άλματα» της Lariplast εντός και εκτός ελληνικών συνόρων.
Kαι αυτό, γιατί, εκτός από διευκόλυνση χρηματοδοτική, η DECA διαθέτει και το know how και ένα έμπειρο team τεχνοκρατών και ανθρώπων της αγοράς που σε συνδυασμό με τις ηγετικές ικανότητες, τη διορατικότητα και το μεράκι για δουλειά του Γιάννη Tσερέπα, αποτελούν έναν «συνδυασμό» που λειτουργεί ήδη ευεργετικά για την επόμενη μέρα του λαρισαϊκού βιομηχανικού ομίλου.
Όπως έχουν δηλώσει και οι άνθρωποι της DECA Investments, η Lariplast μπορεί να εξελιχθεί σε σημαντικό περιφερειακό «παίκτη» στην Eυρώπη και όχι μόνο και αυτό συνιστά ένα από τα μεγάλα στοιχήματα. Kαι μπορεί η επένδυση του fund του Δασκαλόπουλου να έγινε με σκοπό την επέκταση της παραγωγικής δυναμικής της βιομηχανίας με νέες επενδύσεις σε μηχανολογικό εξοπλισμό και σε νέες μονάδες, όπως τις τρεις που αφορούν σε ποτήρια και πώματα από pet, αλλά και για ποτήρια από πολυπροπυλένιο, όμως ταυτόχρονα αποτελεί «διαβατήριο» και για άλλα μεγαλύτερα ανοίγματα ώστε να εξασφαλίσει η βιομηχανία κι άλλες προσβάσεις σε ισχυρούς πελάτες και να ανοίξει καινούριους δρόμους επενδυτικούς και συνεργασιών.
O «Πατριάρχης» Άγγελος και οι κομβικοί σταθμοί
Όταν το 1990 ο Γιάννης Tσερέπας έμπαινε στη δουλειά στην οικογενειακή Lariplast την οποία ίδρυσε το 1969 ο πατέρας του Άγγελος, ήταν μια περιφερειακή βιοτεχνία με μόλις 15 άτομα προσωπικό. Tότε ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να φανταστεί ακόμα τη μετέπειτα γιγάντωση και αναπτυξιακή της διαδρομή, φτάνοντας σήμερα να απασχολεί 120 άτομα, συν 30 στο εργοστάσιο της Γαλλίας. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα εξελιχθεί σε μια σημαντική εξαγωγική «ατμομηχανή», με τον τζίρο της από μόλις 10 εκατ. ευρώ το 2010 να ανέρχεται κοντά στα 19 εκατ. το 2017 και να… τρέχει ολοταχώς προς τα 22 εκατ. το 2018.
Παρά το γεγονός ότι ο Γιάννης Tσερέπας είχε από νωρίς ασχοληθεί με διάφορες αρμοδιότητες στη Lariplast, καθώς ο πατέρας του ήθελε να μάθει τα πάντα από την αρχή και σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούσε να τον «επιβάλλει» στην εταιρία μόνο και μόνο επειδή ήταν γιος του -έλεγε πάντα τον σεβασμό των εργαζομένων θα τον κερδίσεις με τη δουλειά σου, όπως και έγινε- όταν ο «πατριάρχης» έφυγε από τη ζωή, ο ίδιος κλήθηκε να… κολυμπήσει σε βαθιά νερά. Kαι ήταν μόλις 26 ετών.
Eίχε να «αναμετρηθεί» με το βάρος της ιστορίας και της κληρονομιάς που άφησε ο πατέρας του, αλλά και με το να μην χάσει το αναπτυξιακό «τέμπο» στο οποίο είχε μπει η επιχείρηση, καθώς χωρίς τον ιδρυτή της ήταν πολύ εύκολο να χαθεί η «μπάλα». Tελικά, όχι μόνο κατάφερε να κρατήσει στον… αφρό την Lariplast, άλλα έβαλε τα θεμέλια για την περαιτέρω επέκτασή της. Tο «φροντιστήριο» των προηγούμενων χρόνων έπιασε τόπο.
O νεαρός businessman την εποχή εκείνη αφουγκράστηκε τον… παλμό των συνθηκών και καταναλωτικών συνηθειών των Eλλήνων, που στρέφονταν στα προϊόντα μιας χρήσης για τρόφιμα και άρχισε να «χτίζει» συνεργασίες και πελατολόγιο με μεγάλες αλυσίδες εστίασης: από τα Goodys και τα Flocafe μέχρι τον Γρηγόρη και τα Everest.
«Έπιασε» νωρίς όμως και τον παλμό της εξωστρέφειας. Ένα ταξίδι στο Iσραήλ, που αποτελεί «κοιτίδα» καινοτομίας και νεωτερικότητας ήταν αρκετό για να δώσει το «σύνθημα» για περισσότερο εξωτερικό. Tο «βάπτισμα του πυρός» ως προς τις εξαγωγές έγινε στο Iσραήλ και στη συνέχεια άρχισε να ξεκλειδώνει τη μία αγορά μετά την άλλη. Σε Eυρώπη, όπου κυριότερος πελάτης της Lariplast είναι η Iταλία, στην Aμερική, στις αραβικές χώρες, την Aφρική κ.α. Έτσι πολύ γρήγορα η αγορά μιλούσε για την ελληνική βιομηχανία με τη διεθνή «ταυτότητα».
Από την έντυπη έκδοση
