Όταν η Νεοελληνική Αγωγή διασύρεται σε πανελλήνια μετάδοση…
Πέμπτη 9 Ιουνίου 2022:
Η αναμέτρηση Ελλάδα-Κύπρος πρόκειται να ξεκινήσει σε ελάχιστα λεπτά
και οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων εισέρχονται στον αγωνιστικό χώρο
προκειμένου να παραταχθούν για την ανάκρουση των εθνικών ύμνων.
Η κάμερα ζουμάρει στα πρόσωπα των παιδιών
που συνοδεύουν τούς παίκτες στο καθιερωμένο τελετουργικό
και στέκεται σε ένα πανέμορφο κοριτσάκι
που -οποία σύμπτωσις- εκείνην τη στιγμή ξεκινάει να χασμουριέται.
Επί πέντε δευτερόλεπτα βλέπουμε το αρειμάνιο χασμουρητό,
που ελέω τής τρισχαριτωμένης φατσούλας δεν αποτελεί αποκρουστικό θέαμα,
αλλά η εξακολουθητικότητά του παραπέμπει στον νυσταλέο Διονύση Παπαγιαννόπουλο
και στο ξεκαρδιστικό στιγμιότυπο από την ταινία «Φωνάζει ο κλέφτης».
Ακαριαία έκανα την επιτιμητική σκέψη
«Μα καλά…
Οι γονείς τού παιδιού δεν τού έχουν μάθει να βάζει το χέρι μπροστά στο στόμα του
όταν χασμουριέται (όταν φταρνίζεται, όταν βήχει);».
Αν δεν διδαχθείς από μικρός τούς στοιχειώδεις κανόνες προσωπικής και κοινωνικής ευπρέπειας,
πότε θα τούς διδαχθείς;
Όταν θα έχεις εμπεδωμένη την Αγένεια και συνολικώς την Απόπατη Αισθητική;
Όταν η Έξις, η Συνήθεια, θα σού έχει γίνει «Δευτέρα Φύσις»;
Όταν θα σού είναι πια εξαιρετικά δύσκολο -έως και ακατόρθωτο- να αλλάξεις;
Όταν θα είναι πολύ αργά;
Η φαντασία μου εταξίδεψε στην καθημερινότητα τού εν λόγω παιδιού.
Ένας χοντροκομμένος πατέρας, μία μάνα-οικούρημα,
η Παιδεία ανύπαρκτη, η Αγωγή ανύπαρκτη, η Καλλιέργεια ανύπαρκτη.
Οι σωματικές εκτονώσεις γίνονται σημαίες αποκρουστικής επιδεικτικότητας,
ο (Αυτο)Σεβασμός αγνοείται,
και επικαλύπτεται από τη δυσοσμία των αερίων
που άνευ αιδούς απελευθερώνονται στο μικροαστικό σαλονάκι.
Όχι, δεν είμαι υποχόνδριος, δεν ξεσυνερίζομαι το γλυκύτατο πλασματάκι,
ούτε διατείνομαι πως η φαντασία μου φέρει το Αλάθητον.
Όμως,
επειδή έχουμε δει αναρίθμητες περιπτώσεις
όπου το πάλαι ποτέ χαριτωμένο παιδί κατήντησε απεχθής ενήλικας,
δράττομαι τής ευκαιρίας να διατυμπανίσω τα δέοντα μηνύματα
χρησιμοποιώντας ως επίρρωση και ως κορωνίδα συναγερμού το επόμενο περιστατικό
-πάλι με πρωταγωνιστή έναν νέο άνθρωπο-
που ευθύς αμέσως θα καταθέσω στην ανάγνωσή σας…
…
Σάββατο 11 Ιουνίου 2022:
Η αναμέτρηση Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός βρίσκεται στην ανάπαυλα τής τρίτης περιόδου,
οι γηπεδούχοι έχουν εξασφαλίσει τη νίκη όντες προηγούμενοι με 55-38,
αγαλλίαση επικρατεί στους παριστάμενους οπαδούς, ουδεμία ένταση υπάρχει,
η ατμόσφαιρα είναι πανηγυρική και συνάμα έμπλεη χαλαρότητας.
Ξάφνου, μία απρόσμενη εικόνα από τις εξέδρες τραβά την προσοχή μας·
ημίγυμνος μετέφηβος άρρενας πίνει μονορούφι το αναψυκτικό του
και αμέσως μετά εκτοξεύει το ποτήρι του προς την κάτω πλευρά τής κερκίδας.
Το πάλαι ποτέ χαριτωμένο αγοράκι, ο ΝΥΝ ΜΑΛΑΚΑΣ,
ο ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΣ ΑΡΧΙΜΑΛΑΚΑΣ και ενδεχομένως ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ.
Η φαντασία μου -που επαναλαμβάνω ότι ΔΕΝ φέρει το Αλάθητον-
εταξίδεψε στην καθημερινότητα τού εν λόγω άρρενος.
Ένας χοντροκομμένος πατέρας, μία μάνα-οικούρημα,
η Παιδεία ανύπαρκτη, η Αγωγή ανύπαρκτη, η Καλλιέργεια ανύπαρκτη.
Ένας βίαιος πατέρας, μία άβουλη και κακομεταχειριζόμενη μάνα,
ένας ψευτόμαγκας τραμπούκος πατέρας,
μία μάνα η οποία -πιθανότατα- ήταν κάποτε χαριτωμένο κοριτσάκι
που χασμουριόταν αρειμανίως χωρίς να καλύπτει το στόμα του,
δύο άτομα που έχουν πάρει διαζύγιο από την Καθαριότητα
(εξ ου και το παιδί τους ρυπαίνει αδιστάκτως το περιβάλλον με το απόρριμμά του),
δύο άτομα που -ο μεν ως βολεμένος θύτης και η δε ως παραιτημένο θύμα-
έχουν συνάψει ισόβιο γάμο με τη Βία
(εξ ου και το παιδί τους προβαίνει -και μάλιστα, άνευ αφορμής- σε επιθετική ενέργεια),
δύο άτομα ακατάλληλα για αναπαραγωγή και για ανάληψη τής ιερής Γονικής Ευθύνης,
σερβίρουν στην Κοινωνία τον «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» κανακάρη τους.
Είναι νόμος (σχεδόν) απαράβατος, είναι νόμος που σπανιότατα έχει εξαιρέσεις:
«Όταν οι γονείς σου είναι μαλάκες, θα γίνεις κι εσύ μαλάκας.»
(κατ’ επέκτασιν,
ό,τι είναι οι γονείς σου, θα γίνεις κι εσύ,
και συνολικώς ό,τι πρεσβεύουν και σού μεταλαμπαδεύσουν οι γονείς σου,
θα αποτελεί την ταυτότητά σου και την πυξίδα τής ζωής σου).
Επιμύθιο:
Οι δύο αναφερθείσες περιπτώσεις απέχουν μεν παρασάγγας στα επί μέρους χαρακτηριστικά τους,
όμως έχουν ως κομβικό σημείο τομής το Ανάγωγον.
Δύο παιδιά που σε πανελλήνια μετάδοση εξέθεσαν τούς γονείς τους.
Δύο γονικές φωτοτυπίες.
Δύο παιδιά που αναπαράγουν οικείες αρνητικές συμπεριφορές·
ήτοι, συμπεριφορές που αποτελούν το «κατ’ οίκον» καθεστώς.
Εν τέλει, οι Γονείς είναι ντιενεϊκό «λαχείο».
Ε, λοιπόν, σε ετούτην την «κληρωτίδα» που λέγεται «Ζωή»,
δυστυχώς υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν πιάσει καν τον λήγοντα.
Τα αποτελέσματα παρελαύνουν επί καθημερινής βάσεως ενώπιόν μας…
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
https://twitter.com/Ypokosmikos)
