Τις εξελίξεις στη δίκη της Χρυσής Αυγής τα τελευταία πεντέμισι χρόνια παρακολούθησαν πολύ στενά εκατοντάδες άνθρωποι, ορισμένοι από αυτούς υπό μια άλλη οπτική, τη φωτογραφική. Αιχμαλώτισαν πόνο, οργή και αγωνία, αλλά και θράσος, περιφρόνηση και μίσος. Ανέδειξαν τους πρωταγωνιστές, αυτούς που θέλουμε να θυμόμαστε, αλλά και αυτούς που δεν πρέπει να ξεχάσουμε, όσους κρίθηκαν ένοχοι, διότι όταν ιστορία ξεχνιέται, επαναλαμβάνεται. Κυρίαρχη και εμβληματική η φιγούρα της μάνας, της Μάγδας Φύσσα. Κανείς δεν θα ξεχάσει την κραυγή της δικαίωσης έξω από το Εφετείο μετά την ανακοίνωση της καταδίκης του διευθυντηρίου της Χρυσής Αυγής. Το «κλικ» εκείνο που την πρόσθεσε αμετάκλητα στη συλλογική μνήμη έγινε από την Τατιάνα Μπόλαρη, φωτορεπόρτερ, παρούσα σε όλα τα τεκταινόμενα. Μιλώντας στην ΕΡΤ και στη εκπομπή «Κάτι τρέχει με τη Μάριον» περιγράφει τα γεγονότα και συναισθήματα μπροστά αλλά και πίσω από τον φωτογραφικό φακό.
Περιγράφει την τρομακτική αγωνία ενόψει της απόφασης, την ένταση, που ερχόταν σαν κύμα από όλον τον κόσμο απέξω, και τη στιγμή της απόφασης που έφερε την ανακούφιση. «Η έδρα πραγματικά είδε, πραγματικά άκουσε και πραγματικά κατάλαβε, τι συνέβη σε τόσους ανθρώπους» είπε δηλώνοντας συγκλονισμένη από την πρόταση της εισαγγέλεως παρά το αδιάσειστο υλικό που είχε παρουσιαστεί.
Ξεχώρισε ως σημαντικές στιγμές της διαδικασίας την έναρξη της πολύκροτης δίκης στον Κορυδαλλό, αλλά και την απόφαση για τη μη καταγραφή της, την οποία χαρακτήρισε λάθος. «Έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον μια κάμερα της ΕΡΤ για αρχειακούς λόγους», είπε, και κυρίως τη στιγμή της κατάθεσης της Μάγδας Φύσσα. «Πώς να σηκώσεις εκείνη τη στιγμή την κάμερα», θυμάται, όπως και τη στιγμή των επεισοδίων στο Εφετείο που φώναζαν οι χρυσαυγίτες προς τη μητέρα του δολοφονημένου Παύλου «που είναι, να σε σώσει».
Περιέγραψε πώς αρκετές φορές η ίδια κόντεψε να χάσει την ισορροπία της. «Ήταν μια ιστορική διαδικασία μετά από την οποία κανείς μας δεν είναι πια ίδιος», είπε.
