Μια Αμερικανίδα επιστήμονας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την επικινδυνότητα των τεχνικών αφαλάτωσης που χρησιμοποιεί η ανθρωπότητα με στόχο να ικανοποιήσει την αυξανόμενη ζήτηση για πόσιμο νερό. Η κύρια ανησυχία που εκφράζεται είναι ότι τα αλμυρά υποπροϊόντα της διαδικασίας προκαλούν ζημιές στα ευαίσθητα οικοσυστήματα του ωκεανού.
“Η αύξηση της αλατότητας είναι ένα από τα σημαντικότερα περιβαλλοντικά ζητήματα του 21ου αιώνα”, δήλωσε σε συνέντευξη της στο επιστημονικό περιοδικό “New Scientist” η Έιμι Τσίλντρες, ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια που μελετά τις επιπτώσεις της αφαλάτωσης, της διαδικασίας δηλαδή απομάκρυνσης αλατιού από το θαλασσινό νερό-
Μια τεχνική αφαλάτωσης ονομάζεται αντίστροφη όσμωση, κατά την οποία το αλμυρό νερό ρέει σε μια μεμβράνη από όπου το αλάτι δεν μπορεί να περάσει. Στη μία πλευρά της μεμβράνης καταλήγει το πόσιμο νερό, ενώ από την άλλη συσσωρεύεται συμπυκνωμένη άλμη που είναι περίπου δύο φορές πιο αλμυρή από το κανονικό νερό των ωκεανών.
Χρησιμοποιώντας αυτήν την τεχνική, οι περισσότερες μονάδες αφαλάτωσης ρίχνουν το αλμυρό υποπροϊόν πίσω στον ωκεανό. Αλλά οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι αυτό μπορεί να βλάψει ευαίσθητους στην αλμυρότητα οργανισμούς, όπως φύκια ή οστρακοειδή που αλληλεπιδρούν με ένα ευρύ φάσμα θαλάσσιων ειδών.
Ενδεχομένως μια πρόταση για να αποφευχθούν οι πιθανώς αρνητικές συνέπειες, είναι οι μονάδες αφαλάτωσης να διαλύουν το αλμυρό υποπροϊόν με καθαρό αλλά μη πόσιμο γλυκό νερό προτού το επιστρέψουν στον ωκεανό. Αυτό βέβαια θα περιέπλεκε τις εγκαταστάσεις αφαλατώσεις αλλά θα μπορούσε να έκανε τη διαφορά στην προστασία των ευαίσθητων κατοίκων των ωκεανών.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι με τέσσερα δισεκατομμύρια ανθρώπους που αντιμετωπίζουν αυτή τη στιγμή που διαβάζετε το άρθρο συνθήκες λειψυδρίας, δεν έχουμε την πολυτέλεια να μην παίρνουμε υπόψιν τις προειδοποιήσεις και τις προτάσεις των επιστημόνων…
