Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας καλύτερος τίτλος για την τιμωρία που θα έπρεπε να επιβάλλεται στις ομάδες ύστερα από επεισόδια ή απρεπή συμπεριφορά. Με αφορμή λοιπόν το κύμα του Covid-19, είναι ευκαιρία να γράψουμε γι’ αυτή την συνήθεια που πλέον τείνει να γίνει «μόδα». Τους αγώνες δηλαδή σε άδεια γήπεδα, πράγμα που συνέβαινε έτσι κι’ αλλιώς και προ κορωνοϊού. Μα καλά υπάρχει κάτι θετικό από τον Covid; Εγώ βρίσκω ένα. Την απομάκρυνση των χουλιγκάνων από τα γήπεδα.
Και πείτε την αλήθεια. Πόσες φορές έχετε σκεφτεί πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν η τιμωρία ίσχυε μόνο γι’ αυτούς τους 100-200 που έβαλαν το χεράκι τους να στερηθεί η ομάδα την παρουσία του κόσμου και την ώθηση προς το τρίποντο ή προς μία μεγάλη πρόκριση. Αλλά όταν φταίει ένας την πληρώνουν όλοι για παραδειγματισμό. Και ερχόμαστε εδώ να σκεφτούμε. Πως γίνεται να επιβάλεις αυτού του είδους την τιμωρία σε έναν άνθρωπο που επί τόσα χρόνια πάει με την οικογένειά του στο γήπεδο για να δει ποδόσφαιρο και μόνο. Να τον σωφρονίσει η αθλητική δικαιοσύνη από τι;
Αλλά φυσικά είναι αναγκασμένος να απουσιάσει για τέσσερις ή πέντε αγωνιστικές ή όσο κρίνει ο πέλεκυς της δικαιοσύνης, από την κερκίδα μόνο και μόνο για το μπουκάλι που έπεσε από κάποιον ανεγκέφαλο. Και έχω πολλά περιστατικά να θυμηθώ, είτε ισχνά, είτε έντονα, είτε θλιβερά. Με πιο πρόσφατα τα γεγονότα του Βόλου. Όλα αυτά τα τεκταινόμενα που έλαβαν μέρος εντός και εκτός Πανθεσσαλικού τον Μάιο του 2017 σε αυτή την διακωμώδηση του ποδοσφαίρου, με οικογένειες να αναγκάζονται να αποχωρήσουν πολύ πριν την σέντρα. Ενέργειες που επικροτήθηκαν μάλιστα από πολύ κόσμο ύστερα. Άκουσον άκουσον!
Δεν εξηγείται αλλιώς. Μάλλον αρέσει σε αυτούς που συνδράμουν σε αυτή την κατάσταση, να βλέπουν το παιχνίδι από καφετέρια ή από το σπίτι και η ομάδα τους να παίζει δυο τετράγωνα πιο δίπλα. Αλλά στους σώφρονες ανθρώπους, που απλά πάνε να δουν την ομάδα τους από κοντά και περιμένουν πως και πως να ξημερώσει Κυριακή η Σάββατο, δεν αξίζει τέτοια τιμωρία.
Στο εξωτερικό υπάρχει σύστημα παρακολούθησης και είναι όλοι «φακελωμένοι». Αν γίνει το παραμικρό, βρίσκουν τον υπαίτιο και του επιβάλουν δια βίου αποκλεισμό από τις κερκίδες, αφήνοντας τους υγιείς σκεπτόμενους να παρευρίσκονται κάθε Σαββατοκύριακο. Γιατί να μην ισχύσει και εδώ αυτό; Είναι πολλά που μπορούν να αλλάξουν. Αλλά ποιος θα κάνει το μεγάλο βήμα;
Εγώ καλούμαι να σας προετοιμάσω για την περίοδο που στα γήπεδα πλέον θα συρρέει κόσμος, όταν θα ξεμπερδέψουμε δηλαδή οριστικά και αμετάκλητα με αυτή την “κουραστική” πια πανδημία. Τα επεισόδια δεν έλειπαν ποτέ από την Ελλάδα, και το αιώνιο ερώτημα παραμένει. Θα καταφέρουμε ποτέ να το ελέγξουμε;
Του Χρυσόστομου Βητσόπουλου
