Η μαύρη κωμωδία του τρομερού παιδιού του ισπανικού σινεμά, Πέδρο Αλμοδόβαρ, «Μια ζωή ταλαιπωρία», προβάλλεται από τις 4 Ιουλίου στους κινηματογράφους.
Ήμουν πετυχημένος στην Ισπανία από την αρχή, αλλά με θεωρούσαν προκλητικό. Με το «Μια ζωή ταλαιπωρία», έπεισα τους ανθρώπους ότι «είμαι μοντέρνος, αλλά έχω και συναισθήματα». Στην ταινία μίλησα για τις ρίζες μου, για τους ανθρώπους που έρχονται από τα μικρά χωριά τους και προσπαθούν να επιβιώσουν στη Μαδρίτη.
Πέδρο Αλμοδόβαρ
Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, το τρομερό παιδί του ισπανικού σινεμά, επιχειρεί μία ακόμα παράλογα κωμική κατάδυση στην αστική κόλαση με το φιλμ Μια ζωή ταλαιπωρία. Γυρισμένη το 1984, η ταινία αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα γραφής της Movida, του undeground καλλιτεχνικού ρεύματος που άνθησε στη Μαδρίτη μετά τον θάνατο του Φράνκο, το 1975.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε την Κάρμεν Μάουρα, μούσα του Αλμοδόβαρ στα πρώτα του έργα και μία από τις πιο επιδραστικές Ισπανίδες ηθοποιούς τη δεκαετία του ‘80. Η Κάρμεν Μάουρα υποδύεται μια μικροαστή νοικοκυρά εγκλωβισμένη από τους εκκεντρικούς συγγενείς της. Τον άντρα της, Αντόνιο, έναν μάτσο ταξιτζή, με τον οποίο δεν υπάρχει ίχνος επικοινωνίας, τους δύο γιους της και την ημίτρελη πεθερά της.
Η πέμπτη κατά σειρά μεγάλου μήκους ταινία του Αλμοδόβαρ αποτέλεσε το σημείο καμπής στην καριέρα του και τον καθιέρωσε στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη, ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του σινεμά. Μετά τη sold-out πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου New Directors/New Films της Νέας Υόρκης, η εξωφρενική μαύρη κωμωδία Μια ζωή ταλαιπωρία υπήρξε η πρώτη ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ που κυκλοφόρησε στις αμερικάνικες αίθουσες κι έγινε αμέσως επιτυχία.
Η ταινία προβάλλεται σε ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους.
Μια ζωή ταλαιπωρία
Qué he hecho yo para merecer esto?
What have I done to deserve this?
Μαύρη κωμωδία, Ισπανία, 1984, 102’, Έγχρωμη
Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ
Σενάριο: Πέδρο Αλμοδόβαρ
Φωτογραφία: Άνχελ Λουίς Φερνάντεθ
Σκηνογραφία: Πιν Μοράλες, Ρόμαν Αράνχο
Ενδυματολογία: Θεθίλια Ροθ
Μουσική: Μπερνάρντο Μπονέτσι
Ήχος: Μπερνάρντο Μενθ
Μοντάζ: Χοσέ Σαλθέδο
Πρωταγωνιστούν: Κάρμεν Μάουρα, Άνχελ ντε Αντρές Λόπεθ, Τσους Λαμπρεάβε, Βερόνικα Φορκέ, Κίτι Μάνβερ, Χουάν Μαρτίνεθ, Γκονθάλο Σουάρεθ, Κάτια Λόριτζ, Αμπάρο Σολέρ Λέαλ
Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ για την ταινία
«Το Μια ζωή ταλαιπωρία είναι και πάλι ένα αμάλγαμα πολλών κινηματογραφικών ειδών, κυρίως όμως συνδέεται με μια αφηγηματική μορφή που αγαπώ πολύ: τον ιταλικό νεορεαλισμό. Κατά τη γνώμη μου, ο νεορεαλισμός είναι ένα υπο-είδος του μελοδράματος, με την ιδιαιτερότητα ότι δεν δίνει σημασία μόνο στα συναισθήματα, αλλά και στην κοινωνική συνείδηση. Είναι ένα είδος που, αν και διατηρεί τα βασικά χαρακτηριστικά του μελοδράματος, του αφαιρεί ταυτόχρονα κάθε τι το ψεύτικο. Στο Μια ζωή ταλαιπωρία αντικατέστησα τους περισσότερους κώδικες του μελοδράματος με το μαύρο χιούμορ. Διόλου παράξενο που οι θεατές αισθάνονται την ταινία πρώτα ως μια κωμωδία, έστω κι αν πρόκειται για μια πολύ δραματική και συγκινητική ιστορία. Αυτό το ανακάτεμα δράματος και κωμωδίας είναι τυπικά ισπανικό∙ το έδειξα άλλωστε και στα Ψηλά τακούνια. Η κωμωδία είναι το όπλο του Ισπανού ενάντια στον πόνο, την αγωνία, το θάνατο. Το χιούμορ είναι διάσπαρτο σε όλη την ταινία, αλλά ηθελημένα κράτησα την Κάρμεν Μάουρα σ’ απόσταση απ’ αυτό. Κι εκείνη το κατανόησε με τον καλύτερο τρόπο. Αν και βρίσκεται συνεχώς μέσα σε αστείες καταστάσεις, δεν αφήνεται να παρασυρθεί∙ το παίξιμό της είναι πάντα συγκρατημένο, ακολουθεί την ίδια οδό. Είναι μεγάλος πειρασμός για έναν ηθοποιό, όταν οι άλλοι διασκεδάζουν και παίζουν πολύ ανάλαφρα, να παρασυρθεί από το γενικό κλίμα. Όμως η Κάρμεν διατήρησε τη σοβαρότητά της, χωρίς να επηρεαστεί απ’ τους υπόλοιπους, χωρίς να ειρωνευτεί τη δυστυχία της ηρωίδας που ενσαρκώνει, κάτι που ήταν επίσης ένα μεγάλο ρίσκο. Χρειάζεται μεγάλο ταλέντο για να διατηρήσεις μια τέτοια ισορροπία. Ο χαρακτήρας της Κάρμεν θυμίζει τις νοικοκυρές που έπαιξαν η Σοφία Λόρεν και η Άννα Μανιάνι: να φωνάζουν στα παιδιά τους, κακοντυμένες και ξεχτένιστες, με κάθε είδους προβλήματα μπροστά τους. Η ερμηνεία της Κάρμεν θυμίζει αυτές τις μεγάλες καλλιτέχνιδες».
