Νικ Καλάθης: Ηγέτης ή Απάτη;

Καθημερινή αθλητική στήλη,

αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

 

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,

όλων των κομμάτων

και όλων των θρησκειών,

σάς χαιρετώ…

 

*** Τα διπολικά ερωτήματα στον Αθλητισμό -όπως και εν’ γένει στη Ζωή-

αποτελούν το πιο αγαπημένο «πηγαδάκι» για επαΐοντες και μη·

στο Ποδόσφαιρο υπάρχουν τα «Πελέ ή Μαραντόνα» και «Μέσι ή Ρονάλντο»,

στο Μπάσκετ το «Μάικλ Τζόρνταν ή ΛεΜπρον Τζέϊμς ή, ή, ή»,

και πάει λέγοντας…

 

Όμως,

εδώ και χρόνια δεσπόζει στο Ελληνικό Μπάσκετ ένα… «μονοπρόσωπο δίπολο»,

καθώς ο Κόσμος τού Αυτοκράτορα Παναθηναϊκού είναι διχασμένος.

Τελικά, τι είναι στην πραγματικότητα ο Νικ Καλάθης;

Γιατί έχει ορκισμένους υποστηρικτές και ορκισμένους αμφισβητητές; 

(η λέξη «αμφισβητητής» δεν είναι πιστοποιημένη στην Ελληνική Γλώσσα

-όπως είναι ο δόκιμος όρος «αμφισβητίας»-

αλλά περιγράφει ακριβώς την κατάσταση).

 

*** Έφτασε, λοιπόν,  η ώρα, να τοποθετηθώ πάνω στο συγκεκριμένο θέμα·

είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή, άλλωστε,

καθώς το τελευταίο διάστημα έχει ανοίξει έντονη συζήτηση

αν ο παίκτης θα παραμείνει στον Π.Α.Ο. ή αν θα αναχωρήσει για άλλες πολιτείες

(έχει ακουστεί ότι -μεταξύ άλλων- ενδιαφέρεται γι’ αυτόν η Ρεάλ,

ενώ φήμες λένε πως τον ορέγεται και ο Ολυμπιακός).

Πάμε να τα πούμε όλα…

 

Κατ’ αρχάς, να τονίσω πως η λέξη «Απάτη» που χρησιμοποιώ στον τίτλο,

αναφέρεται -επί τής ουσίας- στην αμφισβήτηση τής ηγετικότητας τού Καλάθη·

ως εκ τούτου,

το ερώτημα στην περιφραστική μορφή του είναι

«Ηγέτης ή “Απάτη-Ηγέτης”;».

 

*** Ξεκινάμε με το αμιγώς αγωνιστικό προφίλ τού Νικ,

προκειμένου στη συνέχεια να περάσουμε

και σε υποκειμενικές, θεωρητικές, φιλοσοφικές προσεγγίσεις.

Ο Καλάθης είναι εξαιρετικός αμυντικός·

εκτός από την ασφυκτική πίεση που εξασκεί στους αντιπάλους όταν εκείνοι επιτίθενται

και εκτός -επίσης- από τον άψογο τρόπο με τον οποίο συμμετέχει στις αλληλοκαλύψεις,

έχει ΚΑΙ καταπληκτικές επιδόσεις στα «κλεψίματα»·

αναμφίβολα, το συγκεκριμένο στοιχείο πιστοποιεί ευφυή αθλητή.

Άρα, στον ένα από τούς δύο τομείς τού παιχνιδιού, στην Άμυνα,

έχουμε να κάνουμε με έναν μπασκετμπολίστα διεθνούς βεληνεκούς.

 

Όμως, υπάρχει το τεράστιο «Όμως» που λέγεται «Επίθεση».

Εδώ ο Καλάθης -κόντρα στο ίδιο του το επώνυμο- έχει μετριότατο πήχυ,

με συνέπεια να πέφτει αισθητά ο μέσος όρος τής μπασκετικής αξίας του.

 

Ναι μεν είναι κορυφαίος στις ασίστ,

ναι μεν είναι καλός στην αξιοποίηση συγκεκριμένων συμπαικτών του,

αλλά αντιμετωπίζει δυσκολίες προσαρμογής

όταν έχει να κάνει με αμιγώς επιθετικογενείς συμπαίκτες.

 

Επίσης,

είναι αναμφίβολα προβληματικός στη διαχείριση τού χρόνου επίθεσης·

για να καταδείξω με σατιρικό τρόπο

και καθ’ υπερβολήν τη συγκεκριμένη  βραδύτητά του,

θα πω ότι,

αν ο χρόνος εκδήλωσης επίθεσης ήταν τα 60 δευτερόλεπτα και όχι τα 24,

ο «στρατηγός» Καλάθης θα έδινε ρεσιτάλ σε κάθε αγώνα.

 

Συνελόντι ειπείν, το εκκωφαντικό μειονέκτημα τού Νίκ Καλάθη,

είναι ότι παραμένει ορκισμένος «σκακιστής»

ακόμα και τις στιγμές που ο Ηγέτης οφείλει να μετατραπεί σε  «Τζογαδόρος».

 

*** Φυσικά, η «μαύρη τρύπα» του είναι το Σουτ.

Νοείται γκαρντ υψηλού επιπέδου που να μη διαθέτει σουτ;

Νοείται γκαρντ υψηλού επιπέδου που να τού αφήνουν οι αντίπαλοι ελεύθερο το τρίποντο;

Νοείται γκαρντ που το ποσοστό ευστοχίας του στις βολές να παραπέμπει σε «σέντερ»

(και δη, σε σέντερ όπως ο -κατά τα λοιπά- συμπαθέστατος Ντε Άντρε Τζόρνταν);

 

Μέτριος στο Σουτ και στις βολές, λοιπόν,

παρ’ ότι είναι εμφανές ότι έχει κάνει προσπάθειες να βελτιωθεί

(όχι όμως με ιδιαίτερη επιτυχία).

Σκακιστής την «Ώρα τού Τζόγου»·

τού λείπει η τρέλα τού Μάϊκ Τζέϊμς,

τού λείπει το «φονικό ένστικτο»,

τού λείπει το καλώς εννοούμενο θράσος

που προσφέρουν στον άνθρωπο το Ταλέντο και η Αυτοπεποίθηση.

 

Από τη μία, φιλότιμος, μαχητικός, αυταπαρνητικός (σε βαθμό συγκίνησης).

Από την άλλη, ανεπαρκής, αμήχανος, σχεδόν ηττοπαθής όταν η μπάλα καίει·

υπάρχουν πλείστα παραδείγματα

που -προφανώς, θέλοντας να δικαιώσει τον τίτλο τού Ηγέτη που τού αποδίδεται-

πήρε το τελευταίο «κρίσιμο σουτ»

και απέτυχε παταγωδώς να δώσει τη νίκη στην ομάδα του

(δεν προσμετρώ καν το περίφημο «buzzer–beater» τού 2019 εναντίον τής «ΤΣ.Σ.Κ.Α.»,

διότι δεν γίνεται να συμπεριλάβουμε σε σοβαρή μπασκετική συζήτηση

ένα τρίποντο που μπήκε από τα 8-9 μέτρα με τη βοήθεια τού ταμπλό).

 

Ο Καλάθης είναι η προσωποποίηση τού όρου «Σκοτσέζικο Ντους»·

τον βλέπεις στην καλή του μέρα και τον θαυμάζεις απεριόριστα

(αν, δε, τον έχεις αμφισβητήσει προηγουμένως,

αισθάνεσαι τύψεις που ετόλμησες να αμφισβητήσεις αυτόν τον παιχταρά),

τον βλέπεις στην κακή του μέρα και τον κράζεις απεριόριστα

(αν, δε, τον έχεις εκθειάσει προηγουμένως,

αισθάνεσαι ντροπιασμένος που ετόλμησες να αποθεώσεις αυτό το «παλτό»).

 

Φυσικά, η «κακή μέρα» είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου,

αλλά στον Πρωταθλητισμό το πηλίκο «Καλή Ημέρα/Κακή Ημέρα»

πρέπει να είναι όσο το δυνατόν μεγαλύτερο από τη Μονάδα

και από τις υποδιαιρέσεις της.

Για να το πω σε απλά Ελληνικά

ώστε να το καταλάβουν και όσοι δεν σκαμπάζουν από Μαθηματικά,

αν κάνεις δέκα καλά ματς και είκοσι άσχημα,

το πηλίκο είναι 0,5·

ήτοι, χαμηλότερο απ’ τη Μονάδα.

Αν κάνεις είκοσι καλά ματς και ένα κακό, το πηλίκο είναι 20

(κι εσύ είσαι ο Στεφ Κάρι).

 

*** Βεβαίως, η διχογνωμία για την πραγματική αξία τού Νικ,

βρίσκει την απόλυτη όξυνσή της

όταν μπει στην κουβέντα το ηγεμονικό συμβόλαιό του·

ένα ανισόρροπο ηγεμονικό συμβόλαιο, 

που -όχι μόνο δημιουργεί εύλογες συγκρίσεις στα «αποδυτήρια» και στην Κοινή Γνώμη, αλλά…-

δεν δικαιολογείται από την Υπερ-Αξία που παράγει ο Καλάθης στον Παναθηναϊκό

από το 2015 που επανήλθε στην ομάδα ως «πρώτο βιολί» της.

 

Για να εκφράσω την εν’ λόγω παθογένεια με ποιητικό τρόπο,

θα μεταβληθώ στιγμιαία από «Αθλητάμπουρας» σε… «Ελυτάμπουρας»

και θα διασκευάσω έναν υπέροχο ελληνοπρεπέστατο στίχο

τού Μέγιστου Οδυσσέα Ελύτη..:

«Γιαννακόπουλε,

πόσα χρήματα ξοδεύεις στο συμβόλαιο τού Καλάθη

για να μη βλέπει ο Παναθηναϊκός “Final–Four”;»!

 

Όπερ μεθερμηνευόμενον,

για να είμαστε σε θέση να δώσουμε ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα

αν ο Νικ Καλάθης είναι «Ηγέτης τού Παναθηναϊκού»,

θα πρέπει πρώτα να διευκρινίσουμε για ποιον Παναθηναϊκό μιλάμε

(εδώ θα μάς βοηθήσει σε απόλυτο βαθμό

μία ματιά και στο ποδοσφαιρικό τμήμα τού συλλόγου,

όπου κάποτε ήταν «Ηγέτες» ο Σαραβάκος, ο Ρότσα, ο Ζάετς, ο Σισέ

και τώρα είναι… ο Μακέντα και ο Ζαχίντ).

 

Άρα, αν μιλάμε για έναν μπασκετικό Παναθηναϊκό περιορισμένου πήχεως,

η απάντηση είναι ότι «Ναι, ο Καλάθης είναι ο ηγέτης τής ομάδας.».

Αν, όμως, μιλάμε για τον Εξάκις Πρωταθλητή Ευρώπης, Παναθηναϊκό,

τότε η απάντηση είναι ένα ηχηρό «ΟΧΙ».

 

*** Με βάση την προσωπική μου μπασκετική αισθητική,

ο Καλάθης έχει ένα στυλ παιχνιδιού

που θα τον καθιστούσε ηγέτη στην πάλαι ποτέ Λιμόζ τού Μάλκοβιτς·

δηλαδή, στην ομάδα,

που μετέτρεψε το ποδοσφαιρικό «Κατενάτσιο» σε μπασκετικό θεσμοθέτημα.

 

Την ώρα που ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε-έχει ως βασικό γκαρντ

τον Μάϊκλ Τζέϊμς, τον Ναντό ντε Κολό, τον Σέρχι Ροντρίγκες,

προτιμά να στηρίζεται -σε βαθμό ιδρυματισμού- στον Καλάθη.

Με ποιο επιχείρημα; Με ποιο τεκμήριο επιτυχίας;

 

Σύμφωνοι,

ο Π.Α.Ο. κυνηγιέται όσο ουδείς άλλος σύλλογος

από τον «“Πλατινί” τού Ευρωπαϊκού Μπάσκετ», τον αισχρό Μπερτομέου,

και έχει σφαγιαστεί αναρίθμητες φορές

από τα ευρισκόμενα σε διατεταγμένη υπηρεσία ενεργούμενά του.

Σύμφωνοι,

το μπάτζετ τής ομάδας υπολείπεται παρελθουσών εποχών

και το ρόστερ όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν πάντα το ιδεώδες.

Όμως,

αν εξαιρέσουμε τον δικαιωματικώς σταθερό στη θέση του, Δημήτρη Γιαννακόπουλο,

μόνο ο Νικ Καλάθης είναι ακλόνητος στο μπασκετικό τμήμα.

Με τι αποτελέσματα;

Ποια είναι τα αποτελέσματα που πιστοποιούν ότι ο Νικ Καλάθης είναι «Ηγέτης»;

Όσο καλή προαίρεση και αν υπάρχει προς το πρόσωπό του,

ποιες είναι οι αλησμόνητες επιτυχίες που τεκμηριώνουν

ότι ο Νικ Καλάθης είναι ο «Ηγέτης τού Παναθηναϊκού»

και ότι δικαιούται να φέρει έναν προσδιορισμό που ανήκει σε «Πράσινες Σημαίες»

όπως ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης;

 

Οι εντός συνόρων τίτλοι δεν αρκούν στον Σύλλογο

που έχει κατακτήσει 6 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης

και προσφάτως ανεκηρύχθη επισήμως από τη «Euroleague»

ως «Η Πιο Επιτυχημένη Ομάδα τού 21ου Αιώνα».

 

Επιμύθιο:

Η απάντηση στο ερώτημα-τίτλο «Νικ Καλάθης: Ηγέτης ή Απάτη;»

έχει δοθεί ήδη με όσο το δυνατόν πιο δίκαιο και σφαιρικό τρόπο.

 

Ο Νικ Καλάθης δεν είναι «Ηγέτης», ΔΕΝ είναι «Απάτη»·

είναι ένας πολύς καλός μπασκετμπολίστας με εξαιρετικές στιγμές,

που τού έχουν φορτωθεί μεγαλύτερες ευθύνες

από αυτές που δύναται να σηκώσει στις πλάτες του.

Είναι ένας ηθοποιός που ενώ στην ταινία παίζει υπέροχα τον Β΄ Ρόλο,

οι ανάγκες τής εποχής τον έφεραν να διεκδικεί παρατύπως το «Όσκαρ Α΄ Ρόλου»

και έτσι να ακυρώνονται η αξία και η προσφορά του.

…

 

Κλείνοντας, θα πω,

ότι υπάρχει μία αδιαμφισβήτητη αλήθεια

που τεκμηριώνει σε απόλυτο βαθμό τη σημερινή ετυμηγορία..:

Ο Νικ Καλάθης δεν είναι «Ηγέτης τού Παναθηναϊκού»,

διότι οι «Αυθεντικοί Ηγέτες» δεν διχάζουν, δεν είναι αμφιλεγόμενοι.

 

Με Αγάπη και Σεβασμό…

 

Ο Αθλητάμπουρας