Σε πορεία για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, καλεί η κατάληψη Ματσάγγου την Τρίτη 6 Δεκεμβρίου στις 6 το απόγευμα από τον Θόλο του Π.Θ. στον Βόλο.

Σε ανακοίνωση στο athens.indymedia.org αναφέρεται ότι στις 6 Δεκέμβρη 2008, ο 15χρονος αναρχικός μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός στην διασταύρωση Μεσολογγίου και Τζαβέλα στα Εξάρχεια, από τις σφαίρες του αποφυλακισμένου, πλέον, ένστολου Ε. Κορκονέα. Η σφαίρα εξοστρακίστηκε, άλλη μία «παρεξήγηση», άλλη μία ακόμη αστυνομική δολοφονία προστέθηκε στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων του κράτους. Προφανώς, ένα τέτοιο έγκλημα δεν έμεινε αναπάντητο και η μέρα εκείνη έμελλε να αποτελέσει κομβικό σημείο του επαναστατικού αγώνα.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 αποτελεί μέχρι και σήμερα την μεγαλύτερη εξέγερση στα μεταπολιτευτικά χρόνια, καθώς και ιστορική παρακαταθήκη στο κίνημα του ελλαδικού χώρου. Η έκρηξη του Δεκέμβρη ήταν η οργή που εκφράστηκε από ένα κομμάτι της κοινωνίας που βίωνε και βιώνει την καθημερινή βία της εξουσίας. Ήταν οι χιλιάδες που έβλεπαν στην θέση του Αλέξη τον εαυτό τους, το παιδί τους, το αδέρφι τους. Ήταν τα αντανακλαστικά στο να μην συνηθίσουμε τον θάνατο που εξαπολύει το κράτος. Ήταν η επίθεση και η προσπάθεια της συντριβής του συστήματος που γεννά και θρέφει την κυριαρχία. Η φωνή και οι επιδιώξεις του Δεκέμβρη δε χώρεσαν, δεν ενσωματώθηκαν και δεν καλουπώθηκαν σε αιτήματα. Ο Δεκέμβρης, λοιπόν, ήρθε να καταστρέψει κάθε σύμβολο ενός κόσμου που το μόνο που μπορούσε να υποσχεθεί και να προσφέρει ήταν και είναι η εκμετάλλευση, η μιζέρια, η καταπίεση, η φτώχεια, η εξαθλίωση, ο κοινωνικός αποκλεισμός και οι εξουσιαστικές σχέσεις,[…]. Δεν έμεινε μόνο στο καταστροφικό κομμάτι, καθώς συνδέεται άμεσα με την επαναδημιουργία , δηλαδή την δημιουργία ενός «νέου κόσμου».
Όσο εκρηκτική ήταν η εξέγερση του 2008 άλλο τόσο «ηχηρή» είναι η σιωπή που ακολουθεί εδώ και τώρα. Όλο και λιγότερα άτομα δραστηριοποιούνται και αντιστέκονται , όλο και περισσότερα άτομα φοβούνται να φωνάξουν για όσα καθημερινά ,με βία, μας στερούνε και μας επιβάλλουν. Η τρομοκρατία των τελευταίων ετών εξαπολύεται, μεταδίδοντας την αίσθηση πως είναι μάταιο να προσπαθεί κανείς να αντισταθεί, γιατί ως μοναδικό αποτέλεσμα θα είναι ο αρνητικός επηρεασμός σε δουλειά, οικογένεια, ζωή , κάνοντας την υπακοή να μοιάζει μονόδρομος για την επιβίωσή του. Η απάντηση στη συγκεκριμένη παθογένεια είναι σαφέστατη. Καλύτερα σε έναν μάταιο αγώνα, παρά σε μία μάταιη ζωή.

Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται η όξυνση του φαινομένου της (αστυνομικής) καταστολής σε διαφορετικά κοινωνικά επίπεδα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής είναι οι επιθέσεις σε πορείες με ξυλοδαρμούς, συλλήψεις και ρίψη χημικών (γεγονότα ΑΠΘ), τα τελεσίγραφα και οι εκκενώσεις καταλήψεων με πρόσφατα παραδείγματα να αποτελούν οι εκκενώσεις των καταλήψεων Ντουγρού στη Λάρισα και Mundo Nuevo στην Θεσσαλονίκη αλλά και η εισβολή σε σπίτι γυναίκας λόγω χρέους 15.000 € με την ώθηση του σε πλειστηριασμό, καθώς και οι αναίτιες προφυλακίσεις αγωνιστών (υπόθεση Ι.Ρ, Φ.Δ, Π.Β, Λ.Β).
Άρρηκτα συνδεδεμένη με το κατασταλτικό αίσχος είναι η δικαστική αυθαιρεσία. Σε τοπικό επίπεδο, η δικαστική αρχή «τιμωρεί» με κατηγορητήρια πλημμεληματικού χαρακτήρα τους 3 μπάτσους-βασανιστές του Βασίλη Μάγγου και μας αποδεικνύει για ακόμη μία φορά πως λειτουργεί ως όργανο ξεπλύματος του κεφαλαίου, των «φίλων» και των προστατών του με την μέθοδο της συγκάλυψης.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ήταν ερώτηση. Ήταν ερώτηση από εμάς για εμάς, για το πως αντιδράμε στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα και στην καθοδήγηση των ζωών μας από τις διάφορες μορφές εξουσίας και παραμένει επίκαιρη. Συνεπώς, είναι ερώτηση και για τον ίδιο μας τον εαυτό, ποιοι/ες είμαστε πολιτικά και κοινωνικά, για την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητά, τη συγκρουσιακότητα και τη δημιουργικότητα, τις δυνατότητές να συναντηθούμε και να συμπράξουμε χωρίς ηγέτες, ειδικούς και μεσολαβητές, να γεννήσουμε το καινούργιο, τον συλλογικό τόπο που δεν υπάρχει πια εξουσία, ιεραρχία, εκμετάλλευση, διαχωρισμοί και κοινωνικές διακρίσεις.
Ο Δεκέμβρης έδειξε ότι η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και η φαντασία για καταστροφή και επαναδημιουργία σύμμαχός μας. Δεν είμαστε οι περιθωριακοί που ορίζει για εμάς η εξουσία, είμαστε οι άνεργες, οι εργαζόμενοι, οι φοιτήτριες, οι μαθητές, οι αναρχικές και οι αντεξουσιαστές. Ο αγώνας για την κοινωνική επανάσταση και την κοινωνική απελευθέρωση συνεχίζεται. Τίποτα δεν τελείωσε.

Προηγούμενο άρθροΧριστουγεννιάτικο Εργαστήρι Τεχνών και Εκπαιδευτικής Ρομποτικής στο Άξιον Εστί
Επόμενο άρθροΜπουσκέτς: «Δεν έχω αποφασίσει ακόμη»