Η δημοσκόπηση της Alco το βράδυ της Δευτέρας ήρθε να προστεθεί στις δημοσκοπήσεις του τελευταίου διαστήματος που περιγράφουν την ίδια εικόνα: το πλήγμα που έχει υποστεί η κυβέρνηση και τα πρόσωπα στο Μέγαρο Μαξίμου από την υπόθεση των παρακολουθήσεων είναι σημαντικό, όμως η σειρά των κομμάτων δεν αλλάζει –η πτώση του ποσοστού της ΝΔ δεν την ρίχνει από την πρώτη θέση και η μικρή αύξηση που δείχνει να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει περισσότερο με την σταδιακή προεκλογική συσπείρωση ενός κόμματος που μέχρι και την τελική ευθεία πριν από τις κάλπες έχει αποσυσπειρωμένη βάση.
Διαβάστε επίσης: Ακρίβεια – υποκλοπές σημειώσατε «ένα»: Η άδεια τσέπη θα «βαρύνει» στις κάλπες
Οι χαραμάδες αισιοδοξίας για την αντιπολίτευση έχουν να κάνουν με την εμπιστοσύνη που δείχνει να έχει απολέσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε ένα ακροατήριο που ήταν κατεξοχήν προνομιακό για τον ίδιο.
Για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, όμως, η αισιοδοξία μπορεί να προκύπτει από ένα ακόμα δεδομένο: οι απευθείας μετακινήσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση είναι πολύ μικρές.
Οι εκροές
Σε αυτή την τελευταία δημοσκόπηση, οι βασικές εκροές της ΝΔ έχουν αποδέκτη την δεξαμενή των αναποφάσιστων και φτάνουν στο 12%. Αυτό επιτρέπει στην κυβέρνηση να ελπίζει πως μπορεί να τους κάνει να επιστρέψουν, ενώ αποδεικνύει πως ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΠΑΣΟΚ δεν έχουν ακόμα καταφέρει να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους.
Οι εκροές από τον ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, έχουν συγκεκριμένο αποδέκτη -το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ καταφέρνει να συγκεντρώσει το 8% των ψηφοφόρων που φεύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Μετά τις εκλογές του 2019, πολλοί περιέγραφαν το νέο δικομματικό δίπολο ως «κουτσό» -με την μια πλευρά να συνεχίζει να διατηρεί διαχρονικά τις δυνάμεις της και την άλλη να μην δείχνει ικανή να διεκδικήσει με αξιώσεις την εξουσία.
Οσο ο καιρός περνάει και η φθορά της κυβέρνησης γίνεται περισσότερο εμφανής, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να συνεχίζει να μην κερδίζει την κρίσιμη εκείνη μάζα που «διαλέγει κυβέρνηση» και θα τον έφερνε στην πρώτη θέση στις επόμενες.
Η ελπίδα
Αντιθέτως, οι απευθείας μετακινήσεις ανάμεσα στο δεύτερο και το τρίτο κόμμα, που δεν είναι αμελητέες, επιτρέπουν αφενός στο ΠΑΣΟΚ να αλλάξει εκλογικό ακροατήριο -άρα να «απαγκιστρωθεί» από την ιδιαίτερα θετική γνώμη που είχε η πλειονότητα των πασόκων του 2019 για τον ίδιο τον Μητσοτάκη- και, εφόσον αποδειχθούν στην κάλπη, θα μπορούσαν να επιτρέψουν στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να διεκδικήσει μεγαλύτερη μερίδα του προοδευτικού χώρου από αυτή που έχει σήμερα, με την ελπίδα με την πάροδο του χρόνου να καταφέρει να αντικαταστήσει την αξιωματική αντιπολίτευση.
Οι μετακινήσεις αυτές, βέβαια, κρύβουν και παγίδες: ενισχύουν τις διαφορές ανάμεσα στους παλιούς και τους εν δυνάμει ψηφοφόρους ΠΑΣΟΚ, που ενδεχομένως ζητούν διαφορετικά πράγματα από το κόμμα τους όσον αφορά τις μετεκλογικές συνεργασίες και επαναφέρουν ένα κοινό που τα τελευταία δώδεκα χρόνια επέλεγε συστηματικά ΣΥΡΙΖΑ στον «φυσικό» του χώρο, με ό,τι αυτό σημαίνει για την οπτική αυτού του ακροατηρίου για το τι συνέβη στην Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης και τι είδους ώσμωση πρέπει να γίνει στον προοδευτικό χώρο από εδώ και πέρα.
Πώς μπορεί το ΠΑΣΟΚ να ξεπεράσει τις παγίδες;
Στην προεκλογική περίοδο που έχει άτυπα ξεκινήσει, ο Ανδρουλάκης επενδύει στην αυτονομία της παράταξης και στον διακριτό πολιτικό λόγο, ώστε όχι μόνο να στέκεται απέναντι στη ΝΔ, αλλά να ξεχωρίζει από τον ΣΥΡΙΖΑ.
