Το ΚΚΕ τίμησε τα πενήντα χρόνια από την κατάληψη της Νομικής, τον Φλεβάρη του 1973. Μια λαμπρή μαζική πράξη κατά της Χούντας που υπήρξε σταθμός στους αγώνες του λαού για την Δημοκρατία.
Στο φουαγιέ του Νέου Κτιρίου Νομικής, η Τομεακή Οργάνωση Πανεπιστημίων – Έρευνας Αττικής του ΚΚΕ και η ΠΟ Σπουδάζουσας Αθήνας της ΚΝΕ, έκανε μεγάλη εκδήλωση με ομιλητή τον Δημήτρη Γόντικα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και εκ των στελεχών του αντιδικτατορικού κινήματος. Κόσμος πολύς.
Εδώ παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ και τα μέλη του ΠΓ, Θέμης Γκιώνης, Κώστας Παρασκευάς, Γιάννης Πρωτούλης, Λουίζα Ράζου και Θοδωρής Χιώνης, ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, Θοδωρής Κωτσαντής, μέλη του ΔΣ του ΣΦΕΑ 1967- 74, καθώς και αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα, ανάμεσά τους οι: Στέργιος Βασιλείου, Ντίνα Κούκου, Κώστας Σεφέρης, Σήφης Κωτσαντής, Στέφανος Πάντος, Αλκης Παπαδήμας, Βαγγέλης Τούντας, Διονύσης Τσακνής (υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας με το ΚΚΕ), Γιώργος Σορολομπίδης, Λάμπρος Τόκας, Γιώργος Καραγιάννης, Δημήτρης Τόκας, Λόλα Τσολακίδου, Κώστας Παπασωτηρίου (υποψήφιος βουλευτής με το ΚΚΕ στον Βόρειο Τομέα), Αντώνης Μαλάμης, Γιώργος Φιλιππάκης και Στάθης Χατζόπουλος.
Ξεχώρισε η βράβευση, με την παράδοση στην Οργάνωση Σπουδάζουσας Αθήνας της ΚΝΕ του φύλλου 5 της παράνομης «Πανσπουδαστικής» (Φλεβάρης 73 με ρεπορτάζ για την κατάληψη της Νομικής κι άλλα), από το Αρχείο του ΚΚΕ. Ήταν ένα… «χρωστούμενο» έπαθλο, καθώς το 1972 με την ευκαιρία των 50 χρόνων από την ίδρυση της ΟΚΝΕ, το ΚΣ της ΚΝΕ είχε προκηρύξει άμιλλα ανάμεσα στις οργανώσεις της ΚΝΕ.
Στην άμιλλα αυτή, έναν χρόνο μετά, το ΚΣ της ΚΝΕ αποφάσισε να δώσει το πρώτο βραβείο στην Οργάνωση Σπουδάζουσας Αθήνας της ΚΝΕ για την πρωτοπόρα δουλειά της, όμως τα γεγονότα που ακολούθησαν (Πολυτεχνείο, συλλήψεις το 1974) δεν επέτρεψαν να γίνει αυτή η βράβευση.
Έχουν ενδιαφέρον ορισμένες αναφορές του Γόντικα στην κεντρική του ομιλία στην εκδήλωση αυτή. Στάθηκες στους σταθμούς ωρίμανσης του αντιδικτατορικού κινήματος, στην συμβολή της ΚΝΕ και του ΚΚΕ αλλά και στις ευθύνες τότε, στις σκληρές μεθόδους της Δικτατορίας, στα σκιρτήματα του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, στο τι προηγήθηκε της Νομικής και του Πολυτεχνείου, αλλά και σε αναφορές στην ΚΝΕ και στο ΚΚΕ του σήμερα.
Είπε για παράδειγμα σε σχέση με την πολυσυζητημένη ιστορία του φύλλου 8 της Πανσπουδαστικής πως «ποτέ δεν ισχυριστήκαμε ότι η ΚΝΕ στα δύσκολα εκείνα χρόνια τα έκανε όλα καλά». Και συμπλήρωσε με νόημα ότι είναι «αθλιότητα ένα επιμέρους γεγονός, όπως ένα δημοσίευμα της Πανσπουδαστικής Νο. 8, το οποίο μάλιστα γράφτηκε μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο και δεν επηρέασε σε τίποτα τις εξελίξεις και σε κανέναν τομέα, να αναδείχνεται σε ξεχωριστό ζήτημα για να πλήξει την ιστορία της ΚΝΕ. Είναι μικροπρέπεια και ασέβεια στην ιστορική αλήθεια και στον ηρωικό αγώνα της Οργάνωσης της Σπουδάζουσας της ΚΝΕ στα χρόνια της δικτατορίας και ειδικότερα της συμβολής της στην εξέγερση του Πολυτεχνείου».
Στο ερώτημα που επίσης υπάρχει γιατί ο λαός και το κίνημα πιάστηκε στον ύπνο τις πρώτες μέρες της Δικτατορίας ο Γόντικας ανέφερε πως η ετοιμότητα αντίστασης σε απρόοπτες εξελίξεις δεν γίνεται αυτόματα και σπασμωδικά, αλλά είναι αποτέλεσμα μιας λίγο πολύ μακρόχρονης προετοιμασίας και ασυμβίβαστης πάλης.
Δεν μπόρεσε το ΚΚΕ είπε να κινητοποιήσει τον λαό γιατί ήταν παράνομο για 27 χρόνια, γιατί εκείνη την περίοδο στις γραμμές του «είχαν κυριαρχήσει συμβιβαστικές, οπορτουνιστικές δυνάμεις που έδιναν μάχη για τη διάλυσή του και τη διάχυσή του σ’ ένα σοσιαλδημοκρατικού τύπου σχήμα, την ΕΔΑ».
Μίλησε πιο ειδικά για την συμβολή του ΚΚΕ στον αγώνα. Για τα χιλιάδες μέλη και στελέχη του, τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, του ΔΣΕ και των κατοπινών ταξικών αγώνων που «αποτέλεσαν τον κορμό και την πρωτοπορία του αντιδικτατορικού αγώνα. Πάνω από 6.000 μέλη, στελέχη και οπαδοί του ΚΚΕ βρέθηκαν σιδηροδεμένοι στο κολαστήριο της Γυάρου».
Και ο Γόντικας ως ένας εκ των γραμματέων της ΚΝΕ έκανε και μια ειδική αναφορά: «Δυο λόγια για το ξεκίνημα της ΚΝΕ. Μια μικρή ομάδα με Γραμματέα μια ηρωική μορφή του Κόμματος, τον σύντροφο Δημήτρη Τσάρα αποτέλεσαν την πρώτη μαγιά. Μέσα σε δύσκολες συνθήκες αυτή η μικρή ομάδα έγινε ολόκληρο κίνημα που κατέκτησε το νου και την καρδιά χιλιάδων νέων στα Πανεπιστήμια».
Πρόσθεσε ότι η Νομική Σχολή έχει τη δική της «ξεχωριστή ιστορία στην ιστορία του αντιδικτατορικού αγώνα».
Την Παρασκευή 16 Φλεβάρη του 73 συγκεντρώνονται στη Νομική 3.000 και πάνω φοιτητές απ’ όλες τις σχολές του Πανεπιστημίου και του Πολυτεχνείου και κηρύσσουν γενική απεργία και δίνουν τον όρκο του φοιτητή: «Εμείς, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες των ΑΕΙ, ορκιζόμαστε στ’ όνομα της Ελευθερίας, ν’ αγωνιστούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση _ των ακαδημαϊκών ελευθεριών_ του πανεπιστημιακού ασύλου_ της ανάκλησης όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων. Ορκιζόμαστε αλληλεγγύη σ’ όλο τον φοιτητικό κόσμο της Ελλάδας που βασανίζεται. Η βία και η τρομοκρατία δεν θα περάσουν».
Έκλεισε αυτή η συγκέντρωση με μαζική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας με συγκρούσεις και συλλήψεις. Επιστρατεύονται άλλοι 51 συνδικαλιστές φοιτητές απ’ όλες τις σχολές. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες εκδηλώνεται η κατάληψη της Νομικής, σαν σήμερα πριν από 50 χρόνια», κατέληξε το ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ.
