Η συναυλία του Ιμπραήμ Μααλούφ στο Λυκαβηττό ήταν η πρώτη φορά που τον άκουσα ζωντανά. Ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης που το ταλέντο του δεν αμφισβητείται.
Αλλά πέρα από το ταλέντο ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του βιώματα που τον κάνουν ξεχωριστό.
Και αυτό στη συναυλία του Μααλούφ φάνηκε από το πρώτο κομμάτι. Όταν άρχισε να μιλάει για την πατρίδα του το Λίβανο.
Για το πώς έφυγε με την οικογένεια του και μετανάστευσαν στη Γαλλία, σε μικρή ηλικία, εν μέσω του εμφυλίου πολέμου.
Στη συναυλία έπαιξε κυρίως κομμάτια από τον τελευταίο του δίσκο, τον «The Trumpets Of Michel Ange» που όπως είπε είναι σαν ένας «γάμος», μία «γιορτή» στο Λίβανο.
Μίλησε για τον πατέρα του, Νασίμ Μααλούφ που σήμερα είναι 82 χρονών και ζει στο «χωριό του στα βουνά του Λιβάνου». Για το πώς αυτός ο άνθρωπος εφηύρε την τρομπέτα με τα τέσσερα πλήκτρα και τον μύησε στη μουσική.
Ο Μααλούφ ωστόσο επέλεξε να κάνει και σαφή αναφορά στην κατάσταση που επικρατεί στη Μέση Ανατολή, αλλά κυρίως στα όσα διαδραματίζονται στη Γάζα εδώ και δύο χρόνια.
Όταν πήρα την απόφαση να κάνω αυτή την περιοδεία, είπε, έβλεπα τις φωτογραφίες των παιδιών στη Γάζα και αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά κι εγώ να παίζω μουσική. Την απάντηση την έδωσε η σύζυγος του όταν του είπε θα παίξεις και για αυτούς τους ανθρώπους.
Ο Ιμπραήμ Μααλούφ, η «τρομπέτα της Ανατολής» την Τρίτη στο Λυκαβηττό έκανε ακριβώς αυτό. Έπαιξε για τα παιδιά στη Γάζα. Μίλησε για τα παιδιά στη Γάζα. Για τον πόνο και τη φρίκη να πεθαίνουν χιλιάδες παιδιά χωρίς την ευκαιρία να μεγαλώσουν.
Δεν μίλησε με μίσος. Αυτό το άφησε εκτός. Επέλεξε να αναφερθεί στη μουσική. Στη μουσική που ενώνει και εξαφανίζει τις πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές και αυτό όπως είπε του δίνει δύναμη να συνεχίσει.
Στην ανάγκη αυτά τα παιδιά στη Γάζα να νιώσουν την αλληλεγγύη όλων των υπολοίπων. Στην ανάγκη να σταλεί ένα μήνυμα στήριξης και αλληλεγγύης προς αυτά τα παιδιά.
Και μίλησε και για τους αποχαιρετισμούς, που πλέον επιλέγει να αποφεύγει. Προτιμά το au revoir, το κομμάτι που αφιέρωσε και στα παιδιά της Μέσης Ανατολής. Όπως είπε κάθε φορά που σαν παιδί πήγαινε στο Λίβανο για διακοπές και έβλεπε την οικογένεια του, δεν ήθελε ποτέ να λέει αντίο. Ο λόγος; Γιατί σε μία χώρα που ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση, δεν ήξερες ποτέ αν όταν θα γυρίσεις οι δικοί σου άνθρωποι θα είναι εκεί.
Η συναυλία έκλεισε με τα φώτα να σβήνουν και το Μααλούφ να καλεί όσους ήταν εκεί να τραγουδήσουν και να προσπαθήσουν να «φτάσει η φωνή τους στα παιδιά της Γάζας», να στείλουν το μήνυμα ότι είναι εδώ για αυτά τα παιδιά. Όπως είπε στην Ευρώπη ένα παιδί γίνεται 18 και κάνει όνειρα για τη ζωή του σαν ελεύθερος άνθρωπος, τι γίνεται όμως με τα παιδιά της Γάζας, τα παιδιά της Μέσης Ανατολής.
«Μιλάμε για χιλιάδες παιδιά, χιλιάδες. Για δύο χρόνια. Είναι τόσο θλιβερό. Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ότι αυτές οι μελωδίες είναι και για αυτά. Δεν μπορώ να φύγω από εδώ και να πω αντίο χωρίς να αφιερώσω μία στιγμή στα παιδιά αυτά», ήταν τα λόγια του στη σκηνή. Και στην πραγματικότητα ζήτησε από το κοινό να δηλώσει με τον τρόπο του ότι δεν αδιαφορεί.
Σε μία συναυλία που ήταν πραγματικά εμπειρία ζωής.
