Εικοσιπέντε χρόνια συμπληρώθηκαν από τη μέρα που ο Μάνος Χατζηδάκης, η εμβληματική αυτή μορφή του πολιτισμού και της τέχνης, έφυγε από τη ζωή. Ποιητής της ζωής και του έρωτα, ο Μάνος Χατζιδάκις, αντιπαθούσε όπως έλεγε την εμπορία των αναμνήσεων. Ωστόσο, οι αναμνήσεις του Δημήτρη Θεοφίλου, ιδιοκτήτη του «Μαγεμένου Αυλού«, δεν σταματούν να ρέουν για τον ασυμβίβαστο, γενναιόδωρο, βαθιά στοχαστικό φίλο του, καθημερινό θαμώνα, από τις αρχές του 60.
Ο Μάνος Χατζιδάκις έμενε δίπλα στον «Μαγεμένο Αυλό» στο θρυλικό δώμα, όπου έγραφε τα τραγούδια του, άλλα από το πρωί πήγαινε για να πιει το εσπρεσάκι του στο αγαπημένο του στέκι. Κατά τη διάρκεια της μέρας, γύρω του συσπειρωνόταν μια μεγάλη παρέα σπουδαίων ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών.
«Τον αγαπούσαν όλοι. Μινωτής, Χορν, οι νέωτεροι Κουρουπός, Αντωνίου, Σακκάς, Γεωργουσόπουλος.Γινόντουσαν και πολλά πειράγματα. Ένα βράδυ ο Δήμος Μούτσης προσπαθούσε να μιμηθεί πως διευθύνει ο Μάνος την ορχήστρα, εν τη απουσία του. Ξαφνικά εκείνος εμφανίζεται και του λέει με το χαρακτηριστικό Ρ. «Τι κάνεις Δήμο εκεί;» Οπότε πετάγεται ο Γκάτσος και λέει: «Τίποτα Μάνο, μας παριστάνει πως διευθύνει ο Μίκης», θυμάται ο Δημήτρης Θεοφίλου.
Στα τραπέζια του Αυλού, γράφτηκαν κάμποσα τραγούδια κι εκεί ακροάστηκε κάποτε, στο καφέ πιάνο του, τη νεαρή τότε Ζωή Φυτούση, προσθέτει.
Ο «Μαγεμένος Αυλός», στο Παγκράτι, φιλοξενεί μια σειρά από εκδηλώσεις στη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι. Στην πλατεία Προσκόπων που υπήρξε κάποτε η «Οδός Ονείρων».
«Εγώ αθεράπευτα πιστός σ’αυτόν τον δρόμο θα ξαγρυπνήσω ως το πρωί για να μαζέψω τα καινούρια όνειρα που θα γεννήσετε. Να τα φυλάξω και να σας τα ξαναδώσω μια άλλη φορά, πάλι σε μουσική. Καληνύχτα», έλεγε ο Μάνος Χατζηδάκης.
ΕΡΤ1/Ρεπορτάζ: Ειρήνη Βασάλου
