Από τις ειδήσεις που δεν θέλεις να πιστέψεις. Δεν υπάρχει άνθρωπος ακόμη και σήμερα και σίγουρα για όσα χρόνια κι’ αν περάσουν που του λες το όνομα “Μαραντόνα” και δε ξέρει ποιος είναι. Γυναίκες, παιδιά, μεγάλοι, μικροί, ηλικιωμένοι, νέοι, άνθρωποι σχετικοί και όχι με το ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει ούτε ένας στον κόσμο να μην τον αναγνωρίζει αμέσως, να μην γνωρίζει ποιος είναι και με τι ασχολούνταν. Όλοι από μικροί δανειζόμασταν το όνομα του για να μιμηθούμε τις κινήσεις του στην αλάνα. αλλά μάταια. “Μα ποιος είσαι; Ο Μαραντόνα;” ακουγόταν σε κάθε μήκος και πλάτος όλου του κόσμου σε κάποιο δίτερμα στα σοκάκια, σε κάποιο στενό. Αυτό είναι μεγαλείο!
Αν προσωποποιούσαμε ένα ποίημα για χάρη του θα μπορούσαμε να το συνδέσουμε με την “Σονάτα του σεληνόφωτος”, του μεγάλου Γιάννη Ρίτσου. Ανατρεπτικός και αντισυμβατικός ο Αργεντίνος Diego βίωσε την εξαθλίωση, τη φτώχια αλλά παράλληλα δοξάστηκε όσο λίγοι, κατάφερε να αποκτήσει περιουσία, χρήματα και δύναμη, όμως ποτέ δεν ξέχασε ούτε και αγνόησε τις αριστερές καταβολές του. Πεθαίνει στις 25 Νοεμβρίου, την ίδια ημερομηνία με τον George Best και τον Φιντέλ Κάστρο. Διόλου τυχαίο, απλά η μοίρα ξέρει να παίζει το παιχνίδι της.
Εν ζωή, έχεις κάτι παλλόμενο μπροστά σου και το θαυμάζεις. Μετά θάνατον τα διηγείσαι και είναι σαν να τα ζεις ακόμη και τώρα. Η υστεροφημία ήταν μια κατάσταση προδιαγεγραμμένη, μια κατάσταση δεδομένη ως το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει ο κόσμος για να αποδώσει φόρο τιμής σε έναν “γίγαντα” της στρογγυλής θεάς, που μπορεί να κλώτσαγε μια μπάλα αλλά το έκανε με τέτοιο τρόπο που σκορπούσε χαμόγελα και ευγνωμοσύνη σε ένα ολόκληρο Έθνος.
Έγινε είδωλο πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Αγαπήθηκε και μισήθηκε από χιλιάδες. Δεν είχε κάτι ενδιάμεσο. Ή το ένα ή το άλλο. Οι Άγγλοι ακόμη και σήμερα τον απεχθάνονται για το Μουντιάλ του 1986 στο Μεξικό και το περίφημο “Χέρι του Θεού” στο 2-1. Το πρώτο γκολ επιτεύχθηκε με αυτόν τον τρόπο, χωρίς να φαίνεται σε γρήγορη φάση αν ήταν χέρι ή όχι, αλλά ένας Μεξικανός τότε φωτογράφος κατάφερε να απαθανατίσει την στιγμή που η μπάλα βρίσκει το χέρι του “Ντιεγκίτο” και κατάφερε να αποσπάσει το ποσό των 200 λιρών πουλώντας το φιλμ σε κάποιον, αστρονομικό ποσό για την εποχή, ενώ το δεύτερο υπήρξε προϊόν εκπληκτικής ατομικής προσπάθειας που ξεκίνησε πίσω από το κέντρο του γηπέδου, περνώντας όλη την ομάδα των Άγγλων με σπουδαία ονόματα τότε. Αυτό το γκολ, καταγράφηκε ως το «Γκολ του αιώνα» από τους ψηφοφόρους της FIFA το 2002.
Εγώ δεν τον πρόλαβα να παίζει γιατί γεννήθηκα τότε που σταματούσε το ποδόσφαιρο, αλλά απολαμβάνω να κάνω ρεπορτάζ και αναδρομή για όλα όσα έζησε και κατάφερε όσο πιο συνοπτικά γίνεται.
Ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο την ίδια ημέρα των 37ων γενεθλίων του, έχοντας σημειώσει 360 τέρματα σε 704 επίσημους αγώνες, ενώ συμπεριλαμβανομένων και των φιλικών τα τέρματα ήταν 552. Μία από τις στιγμές που στιγμάτισαν το παγκόσμιο ποδόσφαιρο ήταν το Μουντιάλ του 1994 στις ΗΠΑ. Η αποκάλυψη ότι ο Μαραντόνα ήταν ντοπαρισμένος, κάνοντας χρήση εφεδρίνης, μια ουσία που χρησιμοποιείται συνήθως για απώλεια βάρους, έχει ως απόρροια τον αποκλεισμό του για 15 μήνες από την ενεργό δράση. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι είχε την έγκριση να χρησιμοποιήσει το φάρμακο πριν τη διοργάνωση για να τον βοηθήσει στην απώλεια βάρους, στόχος που επιτεύχθηκε αγωνιζόμενος στα σχεδόν 75 κιλά όπως στη διοργάνωση του Μεξικού.
Στο τέλος της καριέρας του, μετά από Εθνική Αργεντινής, Μπαρτσελόνα, Μπόκα, Νάπολι, όπου κατακτά δύο πρωταθλήματα, τα μοναδικά που έχει η Νάπολι, και ένα κύπελλο με τους Partenopei, ονομασία προς τιμήν της σειρήνας Παρθενόπης, μετά από αμέτρητους γενικότερα τίτλους, ατομικά και ομαδικά ρεκόρ και επιτεύγματα, πηγαίνει στην Σεβίλλη λίγο πριν αποσυρθεί, θυμίζοντας για λίγο τον παλιό καλό Ντιέγκο.
Οι «αλκυονίδες ημέρες» όμως δεν κρατάνε πολύ. Από τα μέσα της χρονιάς κι έπειτα επιστρέφει στις κακές συνήθειες, υποκύπτοντας στις “σειρήνες της νύχτας”. Αρχίζει να ξενυχτάει και να αργεί στις προπονήσεις, αναγκάζοντας τον προπονητή Μπιλάρδο να μεταφέρει κάποιες εξ’ αυτών τα απογεύματα για να τις προλαβαίνει από την αρχή. Γεγονός πραγματικά απίστευτο. Στον τοπικό Τύπο κάνουν την εμφάνιση τους τα πρώτα σκάνδαλα, που αφορούν νυχτερινούς καυγάδες, κλήσεις από την αστυνομία για υπερβολική ταχύτητα και χρήση κοκαΐνης, που όπως είχε δηλώσει ο ίδιος το 1991, σε μία συνέντευξη στο Μπουένος Άιρες, τον βοηθούσε να ανακουφιστεί από την πίεση του χώρου του ποδοσφαίρου.
Οι φτωχογειτονιές της Αργεντινής και της Νάπολης βίωσαν απεριόριστη περηφάνια χάρις στα δικά του κατορθώματα. Πρόσφερε την ευκαιρία σε κάθε πιτσιρικά στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 να ονειρεύεται ότι μπορεί να αγγίξει το θαύμα. Το ποδόσφαιρο ήταν προ πολλού ο βασιλιάς των σπορ. Ο Μαραντόνα, όμως, του πρόσθεσε τόση μαγεία ώστε να το εκτοξεύσει σε άλλα επίπεδα. Κατάφερε να βγάλει αμέτρητα χρήματα και να σώσει την οικογένεια του από την απόλυτη φτώχεια, παίζοντας ποδόσφαιρο σε εποχές πραγματικά πολύ δύσκολες. Πίστευε, και η πραγματική πίστη είναι από τα δυνατότερα χαρίσματα ενός ανθρώπου.
Χθες, ο Θεός αποφάσισε να κάνει τη σπουδαιότερη μεταγραφή από τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Για ποια ομάδα, του παραδείσου ή της κόλασης, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Άλλωστε, οι θρύλοι δεν πεθαίνουν ποτέ! Και ο Μαραντόνα είναι θρύλος. Θα παραμείνει στην κορυφή της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής Ιστορίας. Εκείνην την κορυφή την οποία λάτρεψε τόσο πολύ. Η παραδεισένια του πλευρά με το μαγικό ταλέντο και το απύθμενο πάθος για τη νίκη, θα αποτελεί πάντοτε δίδαγμα σε όλους τους νέους ανθρώπους. Για το τι είναι το ποδόσφαιρο, πώς το βιώνουμε, πώς πρέπει να το αξιοποιούν.
Ακόμη και η κολασμένη πλευρά του, όμως, και πάλι θα παραμείνει μοναδικό δίδαγμα για τους νέους. Πώς τα ναρκωτικά, τα ποτά, τα ξενύχτια, η ανήθικη ζωή μπορεί να σκοτώσει τον κάθε βασιλιά. Πώς μπορεί να οδηγήσει στον όλεθρο. Δανείζομαι μια εύστοχη περιγραφή από τις πολλές που γράφτηκαν χθες: “Από μικρός κέρδισε πολλά και εύκολα, επειδή κανένας άλλος σε αυτό τον πλανήτη δεν μπορούσε να κλωτσήσει την μπάλα όπως αυτός. Ανέβηκε ψηλά αλλά δεν φρόντισε να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα. Ανέβηκε ψηλά, αλλά έφυγε γρήγορα. Σήμερα, ο Θεός πήρε το χέρι του πίσω και μαζί με αυτό βύθισε στο πένθος εκατομμύρια φαν του”.
Έτσι, σε συνδυασμό με το ταλέντο του κατάφερε να πετύχει τα πάντα. Από τον πάτο στην κορυφή και από την κορυφή στον πάτο. Κατάφερε να γίνει σύνθημα στα χείλη εκατομμύρια οπαδών, ειδικά αυτών της Νάπολι που δήλωναν ερωτευμένοι μαζί του, απ’ όπου εμπνεύστηκα και τον τίτλο. Εκτός γηπέδου αμαύρωσε αρκετές φορές το όνομα του με την ζωή που επέλεξε να κάνει. Όπως είχε πει και ο ίδιος «Το ποδόσφαιρο είναι το πιο όμορφο και υγιές άθλημα του κόσμου. Γι’ αυτό να μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία. Αν κάποιος κάνει ένα λάθος, δεν πρέπει να πληρώσει το ποδόσφαιρο γι’ αυτό. Εγώ έκανα λάθος και το πλήρωσα. Αλλά η μπάλα… Η μπάλα δεν λεκιάζεται. Αν πέθαινα και ξαναγυρνούσα στον κόσμο, θα ήθελα να γίνω πάλι ποδοσφαιριστής». Μεγάλα λόγια από έναν θρύλο του αθλητισμού ευρύτερα. Δεν υπάρχει άλλος με την επιρροή την δική του εντός και εκτός γηπέδων γι’ αυτό και κηρύχθηκε τριήμερο πένθος στην Αργεντινή, ενώ η Νάπολι θα ονομάσει το γήπεδό της “Ντιέγκο Μαραντόνα”. Αντίο Ντιέγκο.
Επιμέλεια κειμένου:
Χρυσόστομος Βητσόπουλος
