Ο πατέρας μας Αλέξανδρος Μεϊκόπουλος γεννήθηκε στο Βόλο το 1925.Οι γονείς πρόσφυγες από τη Γιάλοβα Νικομήδειας απέναντι από τη Κωνσταντινούπολη.Μεγάλωσε στα προσφυγικά της Νέας Ιωνίας Βόλου .Λόγω κακών οικονομικών δεν τελείωσε το Δημοτικό και πήγε από πιτσιρικάς να εργασθεί σε διάφορα κρεοπωλεία του Βόλου,έγινε χασαπάκι, για να βοηθήσει την οικογένεια.Αγαπητός από μικρός στους εργοδότες του και στη κοινωνία και λόγω του πηγαίου χιούμορ που είχε και για το γεγονός ότι ήταν πολύ κοινωνικός στις συναναστροφές του,άνθρωπος της παρέας.Η μόρφωση του βγαλμένη μέσα από τη κοινωνία, τις εξορίες και τους διωγμούς.Σε ηλικία 17 ετων τελείωνοντας την εργασία συνελήφθει από τους Γερμανούς και αφού τους διέφυγε ανέβηκε αντάρτης αρχικά στα βουνά της Καρδίτσας και έπειτα στο Πήλιο στο 54 Σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Με την απελευθέρωση συνέχισε να εργάζεται και ο εμφύλιος τον βρίσκει να υπηρετεί τη θητεία του σε μονάδες μακριά από το μέτωπο ,λογω των αριστερών φρονημάτων.Στα δρομάκια της Νέας Ιωνίας γνώρισε τη μητέρα μου Ευαγγελία που εργάζονταν στο Καπνεργοστασιο Μάτσάγγου. Όταν απολύθηκε από το Στρατό ,παντρεύτηκαν και έτσι σφραγήσθηκε ένας έρωτας μεγάλος .Η οικογενειακή στέγη το μικρό προσφυγικό σπιτάκι των λίγων τετραγωνικών στη Προύσης 28 όπου εκτος από τους γονείς έμενε και η γιαγια Γεωργία Φατσή, μικρασιάτισσα από το Εγγλεζονήσι Σμύρνης και εκει γεννηθήκαμε και εγώ και ο Γιώργος και ο Βασιλάκης.Τα μεταπολεμικά χρόνια πολύ δύσκολα φτωχικά ,λιτά αλλά γεμάτα οικογενειακή αγάπη και αλληλεγγύη μεταξυ όλων .Αρχισε να εργάζεται στα δημοτικά σφαγεία Βόλου και μαζι με τον αγώνα για την επιβίωση της οικογένειας η συνέχιση της πάλης για αλλαγή της κοινωνίας μέσα από της γραμμές τις αριστεράς με την πολιτική της έκφρασης την ΕΔΑ.
21 Απριλίου 1967. Η πατρίδα στο πολιτικό γύψο ,η δημοκρατία και η ελευθερία στο απόσπασμα ,ο αντικομμουνισμός στο απόγειο. Χιλιάδες δημοκράτες , αριστεροί και κομμουνιστές στο όνομα της εθνικοφροσύνης, της πατριδοκαπηλίας και αντιδημοκρατικού μίσους ,υπέστησαν διωγμούς, βασανιστήρια ,στάλθηκαν σε φυλακές και εξορίες κύρια στη Γυάρο. Μεταξύ αυτών που στάλθηκαν εξορία στη Γυάρο και το Αλεκάκι, ο πατέρας μας. Ο ελληνικός λαός για 7 χρόνια υπέστη τα πάνδεινα από ένα καθεστώς ξενοκίνητο, ανελεύθερο, αντιδημοκρατικό, υποταγμένο στα ξένα συμφέροντα και ιδίως των ΗΠΑ.
21 Απριλίου 2003 τι παιχνίδι της μοίρας!
Τη μέρα της επετείου της επιβολής του πραξικοπήματος και της ημέρας που συνελήφθη και εξορίσθηκε , πέθανε σε ηλικία 78 ετών από ανακοπή καρδιάς ,το Αλεκάκι. Αφού περιποιήθηκε όπως έκανε κάθε μέρα το πάρκο της Εθνικής Αντίστασης στη Νέα Ιωνία Βόλου κοντά στη γέφυρα εκεί που υπάρχει το Άγαλμα της ΕΠΟΝ, γυρίζοντας το μεσημέρι στο προσφυγικό σπιτάκι της οδός Προύσης 28 ,του έσβησε το μηχανάκι ,και προσπαθώντας πολλές φορές να το βάλει σε λειτουργία, έπαθε ανακοπή .Έτρεξε ο αδερφός μου ο Γιώργος αφού κλήθηκε από περίοικους στο σημείο και τον βρήκε πεσμένο στο έδαφος στην οδό Κραμαπατζάκη με Εγγλεζονησίου. Λίγα μέτρα από το σπίτι του άλλου μου αδερφού Βασιλάκη. Κλήθηκε το ΕΚΑΒ τον μετέφερε στο Νοσοκομείο και στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών ως γιατρός είδα τον πατέρα μου νεκρό. Οι φωνές του Γιώργου και του Βασίλη ακόμη κα τώρα, είναι αποτυπωμένες μέσα μου. Δεν μπορούσα να μπω στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών της παλαιάς πτέρυγας του Νοσοκομείου μας, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσε αυτός ο άνθρωπος ,με τη τόση ζωντάνια ,τη τόση δύναμη και αυτό το όμορφο χιούμορ, που τον αγαπούσαν όλοι στη Νέα Ιωνία Βόλου, θα έφευγε από τη ζωή. Η κηδεία του πάνδημη .Η Ευαγγελίστρια κατάμεστη .Ήταν κοινωνικός, όλοι τον αγαπούσαν, ανεξάρτητα από ιδεολογία. Τον είχαν βοηθήσει για να μπορέσει να ζήσει την οικογένεια και να μας σπουδάσει. Κυνηγήθηκε τα μετεμφυλιακά χρόνια για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση και τις δημοκρατικές του ιδέες. Δε μπορούσε να ανοίξει κατάστημα, να κάνει μια δουλειά γιατί ήταν η εποχές των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων και όποιος ήταν κομμουνιστής ,αριστερός ή δημοκράτης και δε συνεργάσθηκε με τους γερμανούς και δεν τους πολέμησε ,ήταν επικίνδυνος για το αυταρχικό καθεστώς της δεξιάς. Ο πάτερ Απόστολος Ντόκος έβγαλε ένα καταπληκτικό επικήδειο που όλοι μείναμε άφωνοι. Ξεδίπλωσε όλη την ιστορία της Νέας Ιωνίας μέσα από τη ζωή του πατέρα μας. Έφυγε ο άνθρωπος που μαζί με τη μητέρα μας και τη γιαγιά έκαναν το παν για να είμαστε σωστοί άνθρωποι. Πάντα μου έλεγε όταν έγινα γιατρός να βοηθώ όλο τον κόσμο ανεξάρτητα τι είναι και να προσπαθώ για όλους. Όταν άκουγε καλά λόγια από τον κόσμο ,χαίρονταν πολύ και καμάρωνε. Από μια οικογένεια βιοπαλαιστών ,εργατών φτωχών,εκδοροσφαγέα και καπνεργάτρια, μεγάλωσαν παιδιά με κόπο και πολύ αγώνα και τρέξιμο,για να φτάσουμε εκεί που φτάσαμε ο Γιώργος τεχνικός ηλεκτρολόγος ,εγώ γιατρός και ο Βασιλάκης φαρμακοποιός.
Στη μνήμη του θα περιγράψω πως έζησα την μέρα εκείνη την αποφράδα της επιβολής της δικτατορίας. Δεν πρέπει να ξεχνούν οι νεώτεροι τι σημαίνει χούντα και δικτατορικό ανελεύθερο καθεστώς και πόσο πολύτιμη είναι η δημοκρατία και η συνεχής διεύρυνση της.
Ήμουν τότε 1η Γυμνασίου. Θυμάμαι όμως καλά τις στιγμές εκείνες . Το Αλεκάκι πήγε όπως κάθε μέρα το πρωί στη δουλειά στα Δημοτικά Σφαγεία Βόλου. Κατά την διάρκεια της μέρας ,τον ειδοποίησε η Μαρία Καραγεώργη, αυτή η τεράστια μορφή και φυσιογνωμία της αριστεράς, για τα νέα και την επιβολή του πραξικοπήματος. Επέστρεψε στο σπίτι έκρυψε τα κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης ,τα χαρτιά της ΕΔΑ, διάφορα βιβλία και γνωρίζοντας ότι τις πρώτες ώρες μπορεί να γίνουν δολοφονίες ,πήγε και κρύφθηκε αρχικά στα αδέρφια του και μετά για να μην τους κάνει κακό, πήγε στο νεκροταφείο. Αργότερα μας εξιστορούσε ότι κρύφθηκε σε τάφους στο Ισραηλίτικο Νεκροταφείο. Τα χαρακτηριστικά τζιπ εκείνης της εποχής της χωροφυλακής , έρχονταν επανειλημμένες φορές στο προσφυγικό σπιτάκι της Προύσης και τον αναζητούσαν απειλώντας ότι αν δεν παρουσιασθεί ,χειροτέρευε τη θέση του. Πήγε ο Γιώργος ο αδερφός μου και τον βρήκε, του ανέφερε τα γεγονότα και το απόγευμα ήρθε στο σπίτι. Θυμάμαι ότι έβαλε μάλλινη φανέλα για να τον προστατέψει σε περίπτωση ξυλοδαρμού. Προσπαθούσε να μας κάνει να μη φοβόμαστε. Ενημερώθηκε από χαφιέδες της γειτονιάς η χωροφυλακή και μέσα σε λίγη ώρα, ήρθαν και τον συνέλαβαν. Την ώρα που έφευγε το τζιπ κατά μήκος της Προύσης, εγώ έτρεχα από πίσω τους και φώναζα , έκλαιγα και τους μούντζωνα. Στη πόρτα του σπιτιού, η μητέρα μας Βαγγελιώ ,η γιαγιά Γεωργία ,ο Γιώργος και ο μικρός Βασιλάκης έκλαιγαν. Όλη η γειτονιά ήταν σε ξεσηκωμό. Η σκηνή αυτή όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα τη ξεχάσω ποτέ. Τον πήγαν στις παλιές αποθήκες στο λιμάνι μαζί με άλλους πολίτες από την Μαγνησία και τη Βόρεια Ελλάδα. Εκατοντάδες άτομα στοιβαγμένα χωρίς καμιά υγειονομική μέριμνα. Απάνθρωποι φονιάδες Κάθε μέρα του πήγαινα φαγητό, αφού περνούσαμε έλεγχο από ένα μικρό δωμάτιο στην είσοδο του λιμανιού. Ο διοικητής του Γ Αστυνομικού Τμήματος στη Νέα Ιωνία, σε μένα τον πιτσιρικά με τα κοντά παντελονάκια ,μου ζητούσε να του πω , αν έβαλα όπλα στον πατέρα μου. Ο αθεόφοβος άνοιγε και τα φαγητά που μαγείρευε η Βαγγελιώ η μάνα μου. Μετά καθόμουν με τις ώρες στα κάγκελα από μακριά και προσπαθούσα όταν έβγαιναν έξω από τις αποθήκες, όπου είχαν με συρματοπλέγματα καθορίσει μια υποτυπώδη αυλή, να τον δω. Το ίδιο έκαναν ο Γιώργος και Βασιλάκης. Πρόσφατα έμαθα από άτομο που εργάζονταν στο λιμάνι και τον είχε δει στην αυλή ότι ζητούσε να μάθει για την οικογένεια του. Μετά από μερικές μέρες ήρθε οχηματαγωγό και τους πήγε στη Γυάρο. Αυτοί που έντυσαν την παρανοϊκή αντιδημοκρατική εκτροπή τους με το ρητό<< πατρίς θρησκεία οικογένεια>> δεν σεβάστηκαν ούτε ότι τότε, ήταν οι Άγιες Μέρες του Πάσχα. Χάθηκε οποιαδήποτε ελπίδα ότι θα τους απελευθέρωναν. Παράλληλα αρχίσαμε να πληροφορούμαστε και ποιους άλλους είχαν συλλάβει από τη περιοχή και μπορούσαμε να μαθαίνουμε νέα. Άρχισε ο οικογενειακός μας Γολγοθάς .
Στο σπίτι η μητέρα ,η γιαγιά Γεωργία και τα 3 αδέρφια ο Γιώργος ,εγώ και πολύ μικρός ο Βασιλάκης. Άγριες ,δύσκολες μέρες ,σηκώναμε σταυρό, είχαμε την συμπαράσταση όμως και την αλληλεγγύη της γειτονιάς και του κόσμου. Όλοι βοηθούσαν. Επειδή υπήρχε φόβος και χαφιεδισμός, πολλές φορές άφηναν τη νύχτα τρόφιμα έξω από την πόρτα. Παντού φόβος ,τρόμος και μαυρίλα. Δεν υπήρχαν ιδεολογικοί φραγμοί στη Νέα Ιωνία όλοι μας βοήθησαν ανεξάρτητα αν ήταν δεξιοί ή αριστεροί. Όλο αυτό τον κόσμο της αγαπημένης μας Νέας Ιωνίας Βόλου και τους συγγενείς μας που μας βοήθησαν πάντα στα πέτρινα χρόνια θέλω να ευχαριστήσω.
Οι χωροφύλακες έδειχναν σχεδόν καθημερινά το φασιστικό τους πρόσωπο. Πήγαιναν πολλές φορές στο τσιπουράδικο του Καλαφατάκη κοντά στο σπίτι στην οδό Μαγνησίας και πολλές φορές μεθυσμένοι ,έρχονταν στο σπιτάκι και μας απειλούσαν. Ότι πρέπει να αλλάξουμε μυαλά, να μη θέλουμε το πατέρα μας γιατί είναι κομμουνιστής .Έφθασαν στο σημείο να απειλούν ότι δε θα μάθουμε γράμματα. Μερικές φορές πυροβόλησαν κι όλας μέσα στο σπίτι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο αντικομουνιστικό μένος είχαν, που όταν βρήκαν σε μια συλλογή γραμματοσήμων που είχα, τα σοβιετικά γραμματόσημα με τους πρώτους σοβιετικούς κοσμοναύτες τον Λεόνωφ και το Μπελάγιεφ, τα κατέστρεψαν. Αμόρφωτοι, σκοταδιστές το μόνο που έκαναν τρομοκρατούσαν τον κόσμο. Τα χρόνια της εξορίας δύσκολα για τον πατέρα μου για τους χιλιάδες δημοκράτες που εκτοπίσθηκαν. Η οικογένεια μας υπέφερε πολύ. Του Γιώργου του έκοψαν την υποτροφία που πήγαινε στη τεχνική σχολή του Χατζηβασίλη. Εμένα δεν μου εξέδιδαν διαβατήριο. Μας τρομοκρατούσαν σχεδόν σε καθημερινή βάση. Μετά από χρόνια συνάντησα τυχαία τους χωροφύλακες συνταξιούχους πια που καθημερινά μας τρομοκρατούσαν. Νόμιζαν ότι δεν θα τους θυμάμαι. Τα παιδικά συμβάντα όμως μένουν ανεξίτηλα στο μυαλό .Θέλω να πιστεύω ότι ντράπηκαν για ότι έκαναν. Βέβαια δεν ήταν όλοι το ίδιο. Πιστεύω ότι υπήρχαν χωροφύλακες που δε συμφωνούσαν με τέτοιες ενέργειες , όπως χωροφύλακας φίλος του πατέρα μου που μας προστάτευε και θυμάμαι όταν εγώ έπαιζα μπάλα στο χωραφάκι έρχονταν και μου έλεγε να προσέχω και να μη τραυματισθώ. Επίσης θυμάμαι νεαρός γιατρός ειδικευόμενος στη Παθολογία στο Νοσοκομείο Γεννηματά ς των Αθηνών, νοσηλεύαμε ένα από τους πρωτεργάτες της χούντας με πρόβλημα υγεία ς που είχε ,ήμουν δίπλα του συνεχώς κάνοντας το ιατρικό μου καθήκον. Σε μια στιγμή που πήγα να του κάνω αιμοληψία του γνωστοποίησα ότι ήμουν γιός πολίτη που έστειλαν εξορία κατά τη διάρκεια της χούντας και αντί να ζητήσει συγνώμη, μου απάντησε ότι και αν μπορούσε πάλι να κάνει πραξικόπημα πάλι θα έκανε και τον πατέρα μου θα τον έστελνε πάλι εξορία .Φασιστικά καθάρματα, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς. Αμετανόητοι προδότες του συντάγματος και διώκτες της δημοκρατίας.
Ποτέ να μην ξανάρθουν τέτοιες μαύρες σκοτεινές μέρες. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ πρέπει να κυριαρχεί παντού. Ο Φασισμός είναι εχθρός της κοινωνίας και του ανθρώπου.
Περάσαμε πολλά σαν οικογένεια ,όμως αντέξαμε. Το Αλεκάκι είναι για μας πυξίδα και φάρος ζωής ,είναι ο αιώνιος ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΑΣ. Τα πατήματα τα δικά του μέσα στην κοινωνία, συνεχίζουμε και εμείς τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Οι αναμνήσεις των γονιών μας Αλέξανδρου , Ευαγγελίας και της γιαγιάς Γεωργίας, είναι το καλύτερο φάρμακο για τις δυσκολίες της ζωής.
Πάντα σε θυμόμαστε ,πάντα σε σκεφτόμαστε, εσύ μας οδηγείς. Είσαι το παράδειγμα των εγγονών σου των τριών Αλέξανδρων, του Ορέστη, του Θωμά και της Βαγγελίτσας.
Ως επίλογο του αφιερώνω μια φράση που του άρεσε πολύ από τους στίχους του ποιήματος του μοναδικού, συνεξόριστου στη Γυάρο, Γιάννη Ρίτσου από τη συλλογή Καπνισμένο Τσουκάλι <<ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΜΕ ΛΕΝΕ ΣΥΝΤΡΟΦΟ>> που τη χαράξαμε στην άκρη του μνήματος και δίπλα φυτέψαμε μια κόκκινη τριανταφυλλιά. Μάλιστα ο ποιητής της Ρωμιοσύνης τον είχε ζωγραφίσει και πάντα τη προσωπογραφία αυτή τη επιδείκνυε με υπερηφάνεια.
Η ιστορική διαδρομή του πατέρα μας είναι παρόμοια με χιλιάδες άλλους ανθρώπους δημοκράτες ,αριστερούς, κομμουνιστές, που διώχθηκαν από τους πραξικοπηματίες, με το μόνο τους παράπτωμα που είχαν ,ήταν η αγάπη για τη δημοκρατία και η διαρκής διεύρυνση της, καθώς και ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη, εθνική ανεξαρτησία .Όλους αυτούς τους ανθρώπους τους τιμούμε με τον αγώνα ενάντια στο φασισμό ,στην ακροδεξιά. Η δημοκρατία πρέπει να κυριαρχεί παντού.
