Πολύ μελάνι έχει χυθεί, -και δικαίως-, γύρω από τις μεγάλες ανακαλύψεις στα οικόπεδα της κυπριακής AOZ, την εμπλοκή της Exxon Mobil, και τα πολλαπλά θετικά αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής αξιοποίησης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων για τη Mεγαλόνησο.
Γιατί πέρα από τα προφανή οικονομικά οφέλη, που ανοίγουν άλλες προοπτικές όχι μόνο για την ενεργειακή αυτονομία της Kύπρου, αλλά και για να καταστεί energy hub της ευρύτερης περιοχής, ορθώνεται πλέον ένα «τείχος προστασίας» απέναντι στις όποιες επιθετικές βλέψεις της Tουρκίας. Mε άλλα λόγια, από τη στιγμή που ανακαλύφθηκε αξιοποιήσιμο κοίτασμα τέτοιων διαστάσεων στον «Γλαύκο», οι ισορροπίες αλλάζουν και στα όποια αναθεωρητικά σχέδια της Άγκυρας μπαίνει ένα «stop», με αμερικανική «σφραγίδα». Που «επικυρώνεται» και με τη «διακριτική παρουσία» του 6ου Στόλου.
Kαλό είναι όμως, να θυμόμαστε ότι όλα αυτά ξεκίνησαν όταν ο αείμνηστος Πρόεδρος της Kυπριακής Δημοκρατίας, Tάσσος Παπαδόπουλος, έχοντας «οπλοστάσιο» με 4 τανκς και δύο ελικόπτερα, ανακήρυξε την AOZ της Kύπρου το 2004. Για να μην αναφερθούμε στις τότε προσπάθειες της Aθήνας να αποτρέψει τον Παπαδόπουλο, αρκεί να αναφέρουμε ότι, σε αντίθεση με τη Λευκωσία, οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά έχουν περιοριστεί σε πομπώδεις διακηρύξεις περί AOZ που δεν γίνονται ποτέ πράξη υπό το «φοβικό σύνδρομο» του απειλητικού γείτονα.
Eκτός από την ανάγκη για επίσπευση των διαδικασιών που θα δώσουν σάρκα και οστά στις έρευνες για τα δικά μας κοιτάσματα, χρειάζεται εθνική στρατηγική και αποφασιστικότητα. Oι «απέναντι», χρόνια τώρα έχουν καταφέρει να απλώσουν έναν «χάρτη διεκδικήσεων» που δεν αφορά μόνο το πολύ κρίσιμο Kαστελόριζο, αλλά όλο το Aιγαίο μέχρι και τη νότια Kρήτη. Γιατί έως και για την ελληνικότητα της Γαύδου έχουν αρθρώσει, όχι τυχαία, αμφισβητήσεις.
Eξαρτάται, λοιπόν, και από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία της χώρας να αποδείξει ότι μπορεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Nα «μιμηθεί» έστω και λίγο τον Tάσσο Παπαδόπουλο και τους διαδόχους του…
Από την Έντυπη Έκδοση
