Καρπός δύο ανθρώπων που οι ζωές τους χώρισαν όσο γρήγορα έσμιξαν,το μικρό κορίτσι στριφογυρνά στο διαμέρισμα αλλά ποτέ ή σπάνια οι δύο γονείς δεν είναι ταυτόχρονα στο σπίτι για να παίξει μαζί τους, να τους δείξει τις ζωγραφιές της, τα πρώτα της γράμματα στη λευκή κόλλα.
Υπάρχει ένα όπλο, κάπου κρυμμένο, μακριά από τα μάτια του παιδιού που ανοίγει τις πόρτες των δωματίων αλλά ποτέ δεν μπορεί να μιλήσει και με τους δύο. Από εκείνες τις μέρες που η μνήμη άρχισε να ρουφά τις εικόνες σαν σφουγγάρι, ίσως να ήταν ελάχιστες οι φορές που να θυμόταν τον εαυτό της με οικογένεια.
Τι είναι οικογένεια; Πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει η οικογένεια; Η μαμά να αγαπά τον μπαμπά και ο μπαμπάς τη μαμά και οι δύο εμένα; Ισως σε κάποιες φωτογραφίες να είχαν αποτυπωθεί τέτοιες ανέμελες στιγμές αλλά μπορεί να ήταν αποθηκευμένες σε κάποιο κινητό, ίσως τυπωμένες σε φωτογραφικό χαρτί, μήπως φυλαγμένες στο συρτάρι πάνω η δίπλα από εκεί που υπήρχε το όπλο;
Το μικρό κορίτσι ξέρει μόνο εκείνο τι έλεγε με τις φίλες της στο σχολείο, την ώρα του διαλείμματος, τι διηγήσεις άκουγε με το πρώτο κουδούνι του Σεπτεμβρίου, αμέσως μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, «άκουγα πώς πέρασαν με τους γονείς τους», αλλά εκείνη από κάποια στιγμή και μετά δεν είχε κάτι να διηγηθεί και η ίδια και έτσι κυλούσαν οι μέρες και δεν ήταν ανώδυνες…
Μετά από εκείνο το εφιαλτικό πρωινό στο Χαλάνδρι όπου το όπλο εκπυρσοκρότησε, ακούστηκαν πολλά από φίλους, συγγενείς, δικηγόρους για το πόσο βίαιες είχαν γίνει οι σχέσεις ανάμεσα στον πατέρα και τη μητέρα της και τοι μικρό κορίτσι ήξερε πως πλέον κανείς δεν υπήρχε για να δείξει αυτά που έφτιαχνε, αυτά που έγραφε, ίσως να κρατούσε ημερολόγιο, να έβρισκε καταγύγιο στις λέξεις, άραγε το ίδιο επώδυνες όσο εκείνες που αντάλλασαν οι δύο γονείς μεταξύ τους;
Ενα κορίτσι στριφογυρνά στο σπίτι και μεγαλώνει μόνο, μπορεί να το λατρεύουν και οι δύο γονείς του αλλά η έχθρα που τους χωρίζει, τα μηνύματα μίσους που εκτοξεύονται από το ένα τηλέφωνο στο άλλο κάνει προβληματική αυτή την αγάπη, συμβίωση και των τριών δεν μπορεί να υπάρξει, μπορεί να υπάρξουν μόνο άγριοι καυγάδες για το ποιος θα την πάρει κοντά του, με ποιον θα ζήσει, και έτσι τα χρόνια θα κυλήσουν, προτού μπει η σφαίρα στο θαλάμη.
Και ήταν πολλές οι σφαίρες. Ομως, υπήρξε στιγμή που το κορίτσι είδε το πιστόλι όταν έψαχνε κάτι; Υπάρχουν όπλα στα σπίτια με μικρά παιδιά και αυτά τι σκέφτονται όταν τα βλέπουν, μιλούν στον γονιό, τον ρωτούν τι τα θέλουν στο ντουλάπι.
Το μικρό κορίτσι στροφογυρνά γύρω από το εαυτό της προσπαθώντας να καταλάβει, δεν της λείπει κανένα υλικό αγαθό, μπορεί να πηγαίνει στο καλύτερο σχολείο, να φορά τα ρούχα θέλει, αλλά απαντήσεις δεν έχει, γράφει στο ημερολόγιό της πως νιώθει, τι αισθάνεται για τους γονείς της, τι βλέπουν τα μάτια της όταν το 2017 νοσηλεύεται με σοβαρό πρόβλημα υγείας στο νοσοκομείο του Ρίου.
Αφότου ρίχτηκαν οι πέντε σφαίρες στην είσοδο της πολυκατοικίας στο Χαλάνδρι, έγινε γνωστό πως αστυνομικές πηγές ότι οι σχέσεις των δύο γονέων είχαν φτάσει σε σημείο απροχώρητο, φαινόταν να μην υπάρχει το παιδί ανάμεσά τους.
Καταγγελίες εκατέρωθεν στην Αστυνομία, δικαστικές διαμάχες, κάποια στιγμή το κορίτσι βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας που απειλεί να την ρίξει από το μπαλκόνι στη θέα αστυνομικών που έχουν μπει στο σπίτι για να την συλλάβουν αλλά ακόμη δεν ήταν ώρα για το πιστόλι.
Και τα μάτια της μικρής στο κενό, ήταν διαφορετική αυτή η αγκαλιά της μητέρας, όπως εκείνη στο σώμα του πατέρα που είχε πέσει αιμόφυρτος, που είπαν όσοι είδαν, ότι η μικρή έπεσε πάνω του να τον προστατέψει, που σηκώθηκε με το αίμα του στα ρούχα της για να πάρει το πιστόλι από τα χέρια της μάνας της, εκείνο το πιστόλι που δεν είχε μιλήσει χρόνια τώρα, αλλά να που φάνηκε χρήσιμο εκείνο το πρωί, και έτσι η έκτη σφαίρα δεν αποτελείωσε τον αιμόφυρτο στο δρόμο γονιό της.
«Μην το κάνεις αυτό στον μπαμπά μου», φώναξε και το πιστόλι έπεσε και αυτό στο δρόμο, είχε καταφέρει πολλά σε τρία δευτερόλεπτα. Ποιος αλήθεια σκοτώθηκε εκείνο το πρωί;
