Μια σπάνια εξομολόγηση από τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη για την πρώτη της γνωριμία με τον σύζυγό της Βαρδή Βαρδινογιάννη, την κοινή τους ζωή αλλά και το μεγάλο της έργο, τον Σύλλογο «Ελπίδα».
Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό Gala. Η πρέσβειρα καλής θέλησης της UNESCO μίλησε με συγκινητικά λόγια για τον Βαρδή Βαρδινογιάννη, το στήριγμά της, όπως λέει.
Εξιστορεί πως γνώρισε τον σύζυγό της όταν εκείνη ήταν ακόμη μαθήτρια κι εκείνος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και κατάλαβε πως εκείνος ήταν ο άνθρωπός της. Χρόνια μετά, όπως λέει, εκείνος παραμένει η πηγή της δύναμής της.
Θυμάστε την πρώτη σας συνάντηση με τον σύζυγό σας, Βαρδή;
Είναι η σημαντικότερη στιγμή της ζωής μου μαζί με τη στιγμή της γέννησης των παιδιών μου. Γνωριστήκαμε σε ένα συγγενικό σπίτι στον Πειραιά, όταν εγώ ήμουν ακόμα μαθήτρια κι εκείνος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι είναι ο άνθρωπος της ζωής μου.
Από εκείνη την πρώτη συνάντηση δεν σταματήσαμε στιγμή να σκεφτόμαστε ο ένας τον άλλο. Ούτε το γεγονός ότι εγώ έφυγα για την Αμερική για να συνεχίσω τις σπουδές μου μπόρεσε να σταθεί εμπόδιο ανάμεσά μας. Ήμουν στην Αμερική και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα έρθει ένα γράμμα από τον Βαρδή. Έχουμε περάσει πολλά στην κοινή μας ζωή. Αγώνες και αγωνίες, χαρές και λύπες, αλλά πάντα μαζί.
Πόσο υποστηρικτικός είναι ο σύζυγός σας;
Ο Βαρδής ήταν και παραμένει το στήριγμά μου. Είναι ο άνθρωπός μου και έχω την ευλογία να μοιράζομαι μαζί του λύπες και χαρές. Υπήρξε πάντα όχι μόνο απόλυτα υποστηρικτικός αλλά η πηγή της δύναμής μου και τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Θυμάστε κάποια συγκινητική ιστορία από τη διαδρομή σας στην «Ελπίδα»;
Είναι χιλιάδες οι ιστορίες, γιατί είναι χιλιάδες και τα παιδιά της «Ελπίδας», τα οποία γνωρίζω κάθε ένα ξεχωριστά με τα μικρά τους ονόματα. Είναι σαν παιδιά μου όλα τους και γι’ αυτό δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω και να πω μόνο μία ιστορία. Ποια μητέρα μπορεί να ξεχωρίσει ένα παιδί της;
Οι στιγμές μαζί τους και τα όσα με έχουν διδάξει είναι ο θησαυρός της ζωής μου. Χάρη σε αυτά τα παιδιά, χάρη στην «Ελπίδα» έμαθα να μην το βάζω ποτέ κάτω. Το πρόσωπο κάθε αποθεραπευμένου παιδιού μας, το χαμόγελό του και η πορεία του στη ζωή αποτελούν μια δικαίωση και την πηγή της δύναμης για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
