Το 1955 ο Βόλος υπήρξε το επίκεντρο μιας μεγάλης φυσικής καταστροφής. Η Ελλάδα εκείνης της περιόδου προσπαθούσε να μαζέψει ακόμα τα κομμάτια της από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον επώδυνο εμφύλιο, που ακολούθησε. Τα ξημερώματα της Πέμπτης 13 Οκτωβρίου 1955 ξεκίνησε μια ξαφνική και σφοδρή νεροποντή στην περιοχή, η οποία μπορεί να διήρκησε μόλις λίγες ώρες, όμως αποδείχτηκε πολύ επικίνδυνη για τους κατοίκους της περιοχής. Η περιοχή πλημμύρισε και η λάσπη σκέπασε τα πάντα στο διάβα της. Μετά το πέρας των έντονων φαινομένων ο τραγικός απολογισμός ήταν 27 νεκροί, με τα περισσότερα θύματα να είναι βρέφη. Σύμφωνα με το βιβλίο ”Βόλος Πορτραίτο της πόλης τον 19ο και 20ο αιώνα” της Βίλμας Χαστάογλου, εκδόσεις Βόλος, οι νεκροί ήταν 36.
Τα γεγονότα είναι γνωστά σε εμάς από τα αρχεία των εφημερίδων της εποχής. Ο Τύπος τότε έκανε λόγο και για 23 τραυματίες. Μερικούς μήνες πριν την πλημμύρα και το μαύρο πρωινό εκείνου του φθινοπώρου, η περιοχή του Βόλου επλήγη και από έναν μεγάλο σεισμό. Αρκετός κόσμος δεν μπορούσε να μείνει στα σπίτια του καθώς ήταν ετοιμόρροπα. Η βροχή βρήκε πολλούς πολίτες στα αντίσκηνα, έτσι έλαβε χώρα και η τραγωδία, που ακολούθησε.
Οι δρόμοι της πόλης «βούλιαξαν» από τη λάσπη και τα φερτά υλικά. Πολλά σπίτια παρασύρθηκαν από τα νερά και κατέληξαν στη θάλασσα, ενώ οι υπηρεσίες κατέγραψαν μεγάλες υλικές ζημιές σε πάνω από χίλιες κατοικίες σε ολόκληρη την πόλη. Η κυκλοφορία στην πόλη είχε διακοπεί εξ ολοκλήρου για περίπου δύο ώρες, ακόμα και στους πιο μεγάλους δρόμους του Βόλου.
Ο πραγματικός αντίκτυπος της τραγωδίας όμως έγινε ξεκάθαρος τη στιγμή, που τα νερά άρχιζαν να απομακρύνονται. Ένας – ένας άρχισαν να ξεβράζονται οι νεκροί, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ήταν πολύ μικρά παιδιά. Σύμφωνα με μαρτυρίες το θέαμα αυτό βασάνιζε τον ντόπιο κόσμο πολλά από τα χρόνια, που ακολούθησαν της τραγωδίας.
Πάντως, οι νεκροί θα ήταν πολύ περισσότεροι αν ένα πραγματικό παλικάρι, ο αείμνηστος Παρίσης Τσιγαρίδας, τερματοφύλακας, τότε, της ιστορικής και ηρωικής ομάδας του Ολυμπιακού Βόλου, δεν τολμούσε να επέμβει με κίνδυνο της ζωής του. Ο Παρίσης, δέθηκε με σχοινί από τη μέση του και την άλλη άκρη του την έδεσε σε ένα δέντρο. Έπεσε μέσα στα ορμητικά νερά του οργισμένου Αναύρου και άρπαζε όσους ο χείμαρρος κατέβαζε και τους έσωζε. Ήταν αρκετοί οι διασωθέντες, σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, πάνω από σαράντα άτομα.
Ο δήμος Βόλου για να τιμήσει τον ήρωα παίχτη του Ολυμπιακού Βόλου έδωσε το όνομά του σε δρόμο στη Νέα Δημητριάδα”.
Πηγές: Athens Voice και Goal Post
Νίκος Βητσόπουλος
