Η Λέσχη εργαζομένων και νεολαίας Βόλου στηρίζει τις φοιτητικές κινητοποιήσεις την Πέμπτη 11/01 και συμμετέχει στη διαδήλωση από το Θόλο στις 11:00.
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωση:
Η ανώτατη εκπαίδευση «μεταρρυθμίζεται» για μια ακόμη φορά, με άξονα τις ανάγκες της ελεύθερης αγοράς που βαφτίζεται με νομοθετικούς – κυβερνητικούς όρους σε «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο», όπως τιτλοφορείται η νέα κυβερνητική αναδιάρθρωση. Ο στόχος περιγράφεται με απόλυτη σαφήνεια και
γλαφυρότητα από το υπουργείο ως «η διπλή «απελευθέρωση» για το ελληνικό πανεπιστήμιο, αφενός η ενίσχυση και πρόσθετη αυτονομία των δημόσιων ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και αφετέρου η αποδέσμευση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από ένα αναχρονιστικό κρατικό μονοπώλιο».
Στόχος της κυβέρνησης λοιπόν δεν είναι απλά ο υποσκελισμός του αρ 16 του συντάγματος και η δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, αλλά παράλληλα και κυρίως η παγίωση, ενίσχυση και κλιμάκωση της εμπεδωμένης εδώ και πολλά χρόνια επιχειρηματικοποίησης των «δημόσιων» πανεπιστημίων.
Το μοτίβο της «απελευθέρωσης» των κοινωνικών αγαθών δεν αποτελεί βέβαια καινούργιο φαινόμενο.
Αποτελεί βασική κατευθυντήριο γραμμή του κεφαλαίου στα χρόνια της κρίσης, που με το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας και την ιδιωτικοποίηση όλων των δημόσιων κοινωνικών αγαθών, επεδίωξε το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας. Υγεία, ρεύμα, μεταφορές κλπ είναι κάποια από τα πεδία αυτής της
«απελευθέρωσης». Τα αποτελέσματά τους είναι η βαριά πληρωμένη υγεία του πληθυσμού, με χρήμα και με αίμα, η πανάκριβη ενέργεια των εταιριών που πουλάνε αέρα, οι νεκροί των Τεμπών…
Η διευκόλυνση των πανεπιστημίων να ιδρύουν νέα τμήματα, η δημιουργία μηχανισμού
χρηματοδότησης «καινοτόμων» ιδεών, η ανεξέλεγκτη αναθεωρήσεις των προϋπολογισμών, και η «απλοποίηση» των διαδικασιών των Ειδικούς Λογαριασμούς Καινοτομίας και Έρευνας, που προβλέπει το νέο νομοσχέδιο, αποτελούν διαδικασίες διευκόλυνσης κίνησης κεφαλαίων και προϊόντων (έρευνας και γνώσης) από και προς τα πανεπιστήμια, παρόμοιες με τους αναπτυξιακούς νόμους που αφορούν της ΑΕ εταιρίες. Το κριτήριο της αγοράς εγκαθίσταται με αναβαθμισμένο τρόπο σε κάθε λειτουργία του
πανεπιστημίου, αξιοποιώντας το έδαφος που ωριμάζει όλα αυτά τα χρόνια τόσο μέσω των
νομοθετικών λιθαριών που πρόσθετε κάθε κυβέρνηση, όσο και του ασταμάτητου επιχειρηματικού σαφαριού της πλειοψηφίας του καθηγητικού κατεστημένου. «Παράπλευρες» απώλειες αυτής της διαδικασίας η παραγωγή ελεύθερης γνώσης και έρευνας προσανατολισμένη στις κοινωνικές ανάγκες,
τα εργασιακά δικαιώματα των αποφοίτων που με υψηλότερες εξειδικεύσεις θα στελεχώνουν όλο και φθηνότερες θέσεις εργασίας, ο πλήρης αποκλεισμός από την ανώτατη εκπαίδευση των ταξικά κατώτερων στρωμάτων και η ύπαρξης του πανεπιστημίου ως ελεύθερου χώρου για την κοινωνία και τους αγώνες της.
Εδώ και πολλά χρόνια ο προσανατολισμός των πανεπιστημίων βρίσκεται πολύ μακριά από την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτό το κριτήριο επιχειρούμε να επαναθεμελιώσουμε, την ανάγκη για μια άλλη απελευθερωτική παιδεία για τη νεολαία, με γνώμονα την κάλυψη των κοινωνικών και όχι των επιχειρηματικών αναγκών, και με αυτό το κριτήριο πρέπει να δοθεί και ο αγώνας ενάντια στο νέο κυβερνητικό νομοσχέδιο.
Χρειάζεται ένας διμέτωπός αγώνας τόσο ενάντια στα νέα σχέδια ιδιωτικοποίησης της ανώτατης εκπαίδευσης, όσο και ενάντια στη σημερινή μορφή του επιχειρηματικοποιημένου πανεπιστημίου. Το σημερινό πανεπιστήμιο είναι ένας οργανισμός άγριας ταξικής εκμετάλλευσης και διαχωρισμού. Με αυτό εκκινά ως βάση εξάλλου και η νέα κυβερνητική αναδιάρθρωση προσπαθώντας να εξελίξει στις νέες ανάγκες του κεφαλαίου το σημερινό της δημιούργημα. Αυτό όμως μπορεί να γίνει και η δύναμη σήμερα ενός νέου υποκειμένου αγώνα στα πανεπιστήμια, που τελικά θα ενώνει την ταξική προοπτική φοιτητών και
εργαζομένων, θα κοινωνικοποιεί το ζήτημα της ανώτατης εκπαίδευσης και τελικά θα φιλοδοξεί αυτή η μάχη να ξεφύγει από τα όρια των πανεπιστημίων και να πάρει το χαρακτήρα πλατιάς κοινωνικής διεκδίκησης.
Αυτός ο αγώνας δεν μπορεί να διεξαχθεί από τη σημερινή ηγεμονία μιας βαθιάς γραφειοκρατικής αντίληψης στο φοιτητικό κίνημα, αλλά με μια αναγέννησή του σε μορφές και περιεχόμενα, με ενδυνάμωση και πρωτοκαθεδρία των γενικών συνελεύσεων και των συντονισμών αυτών, με ένα ρεύμα αγώνα που θα αλλάξει τους όρους της αντιπαράθεσης. Η δύναμη είναι στα χέρια της μαχόμενης νεολαίας.
