Με ιδιαίτερα σαρκαστική γλώσσα αναφέρεται στον δήμαρχο Βόλου και δικαστικές αποφάσεις, ο επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας στο δημοτικό συμβούλιο Βόλου και δικηγόρος κ. Νίκος Παπαπέτρος, με ανάρτησή του την Κυριακή στην προσωπική του ιστοσελίδα στο facebook. Αναφέρει χαρακτηριστικά:
”Στην ελέω θεού (συγγνώμη, Μωάμεθ) βασιλεία (συγγνώμη, πασαλίκι) η δικαιοσύνη – ακόμη και εκεί – απονέμεται από Δικαστές και όχι από Θεούς (συγγνώμη, Μπέηδες). Και έτσι, μιας και δεν ισχύει το αλάθητο, και οι κρίνοντες κρίνονται. Με κρίσεις πολλών ειδών, όπως π.χ. Μπέηκες. Έτσι, και δικαστικές αποφάσεις σχολιάζονται και ελέγχονται με πολλών ειδών προσεγγίσεις, με πιο χαρακτηριστικές τις Μπέηκες, του τύπου :
Α. «Η χθεσινή απόφαση …. είναι διάτρητη και δυστυχώς κατάπτυστη και εκδόθηκε από ένα δικαστή που δείχνει ότι κινήθηκε από εμπάθεια στο πρόσωπό μου, ενδεχομένως και από εξωθεσμικές παρεμβάσεις, αφού κατά παράβαση νόμου, και αυτής της ίδιας της λογικής, δεν στηρίχθηκε σε αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία, που προσκομίστηκαν, αλλά κατασκευάστηκε με απλές αοριστίες που επιλέχθηκαν σαν βολικές. Χαρακτηριστικά επισημαίνω ότι αγνοήθηκαν γνωμοδοτήσεις κορυφαίων καθηγητών του …. Δικαίου, ……….., κλπ»
«Στη ζωή μου έχω βιώσει πολλές αδικίες από επίορκους Δικαστές. Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά. Όμως για άλλη μία φορά θα τονίσω ότι εμείς οι απλοί πολίτες έχουμε εναποθέσει όλες μας τις ελπίδες σε μία άλλη δικαιοσύνη από έντιμους δικαστές με ήθος, αξία και ακεραιότητα, προκειμένου να τύχουμε της δίκαιης αντιμετώπισης που η Δημοκρατία μας επιτάσσει. Σ’ αυτή την Δικαιοσύνη με πίστη και ελπίδα προσβλέπουμε.
Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά τα χρόνια η δραστηριότητά μου ….. αποδεικνύουν στην πράξη ότι δεν λειτούργησα ποτέ με ….. πρόδηλη σκοπιμότητα …… Επειδή και οι κρίνοντες κρίνονται, η απόφαση του δικαστή θα στιγματίσει την δικαστική του καριέρα»
Β. «Το θέατρο του παραλόγου δυστυχώς συνεχίζει τις παραστάσεις του στο χώρο της Δικαιοσύνης στον Βόλο, με μια δικαστή, …………., που την έχασε το θέατρο και την «κέρδισε» η Δικαιοσύνη να πρωταγωνιστεί αρνητικά.
Η εν λόγω κυρία, με λαμπρές σπουδές στην υποκριτική τέχνη, συνέχισε να εκδηλώνει την εμπάθειά της στο πρόσωπό μου, επιβάλλοντάς μου ………
Για τους μη γνωρίζοντες η εν λόγω κυρία με έχει …… Όλα μπερδεύονται γλυκά (σε αυτή την πόλη…”
Φυσικά και κατά της ποινής – απόφασης – αυτής προσφεύγω στο Εφετείο, όπου ουδεμία αμφιβολία έχω ότι θα δικαιωθώ και πάλι, Το θέμα ωστόσο παραμένει τόσο ως προς την ηθική του διάσταση, όσο και προς την αντιστοίχισή του στο κοινό περί δικαίου αίσθημα, ιδιαίτερα όταν μία δικαστής επιπλήττει δημόσια και εν τέλει καταδικάζει έναν αιρετό …..
Ας μην ξεχνά η παρ’ ολίγον ιέρεια της Τέχνης ότι ακόμη και στο θέατρο και οι κριτικοί εν τέλει κρίνονται. Είναι αρχή της Δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα: Οι κρίνοντες να κρίνονται… Άλλωστε ο σεβασμός κερδίζεται, δεν απαιτείται…»
Αυτές θα μπορούσε να είναι κάποιες κριτικές δικαστικών αποφάσεων (για την ακρίβεια δικαστών), με τις οποίες σίγουρα δεν συμφωνούμε, αλλά ευτυχώς δεν είναι κρίσεις δικές μας.
Η ικανότητα του Δικαστή, όταν απονέμει δίκαιο, έγκειται στο να μην μπορούν να προβλέψουν οι διάδικοι τι σκέφτεται, πώς σκέφτεται, τι προβλέπει, τι προσβλέπει, σε τι αποβλέπει, τι φοβάται, γιατί φοβάται, εάν φοβάται, ποιους φοβάται, που στοχεύει, εάν στοχεύει, τι στοχεύει, τι οραματίζεται, πως φαντάζεται και εάν φαντάζεται. Και η ικανότητα των δικηγόρων, ως συλλειτουργών της δικαιοσύνης, εκτός από τη γνώση και ερμηνεία του δικαίου (αυτό αφορά γενικώς τους νομικούς και όχι τους εφαρμοστές του δικαίου) αποδεικνύεται από το εάν μπορούν να φανταστούν τη φαντασία του Δικαστή, να σκεφτούν τη σκέψη του και να προβλέψουν την απόφασή του.
Μάλλον «φανταστήκαμε» τη φαντασία του δικαστή και μάλλον προβλέψαμε την κρίση του. Όχι επειδή σκεφτήκαμε πάνω στο δίκαιο ή το άδικο, αλλά ίσως επειδή υποθέταμε τους φόβους, τις προσβλέψεις, τις ισορροπίες και τις στοχεύσεις. Και έτσι, σ’ αυτό το παιχνίδι του «τζόγου», πιθανότατα κερδίσαμε. Όχι γιατί είχαμε δίκαιο ή άδικο, αλλά γιατί υποθέταμε το πώς θα απονεμηθεί.
Κάποιοι, μακαρίτες πλέον, καθηγητές της νομικής δίδασκαν, ότι ο δικαστής πείθει με την αιτιολογία των αποφάσεων. Και κάποιοι, μακαρίτες επίσης, δικηγόροι, έλεγαν ότι μία αιτιολογία απόφασης θεωρείται διαχρονικά σωστή, όταν ο δικαστής μπορεί, και πολλά χρόνια μετά, να επιβεβαιώσει ότι έτσι πάλι θα σκεφτόταν. Απομένει λοιπόν στους δικαστές, αναλογιζόμενοι οι ίδιοι τον εαυτό τους και το παρελθόν τους, να ισχυρισθούν και μετά από 10 ή 20 χρόνια, ότι το Πανθεσσαλικό στάδιο του Βόλου, που το διαχειριζόταν κάποτε ο Δήμος, το εκμίσθωσε σε ερασιτεχνικό σωματείο, και στη συνέχεια κατέληγε στην επαγγελματική ομάδα (ΠΑΕ), ότι ορθά γινόταν έτσι, γιατί έπρεπε έτσι να γίνει, ή γιατί δεν πείραζε να γίνει έτσι.
Εμείς, μικρόνοες όντες, προβληματιζόμαστε ακόμη και αναλογιζόμαστε για ποιον λόγο έπρεπε να εκμισθωθεί πρώτα το Πανθεσσαλικό στάδιο στον ερασιτέχνη και στη συνέχεια, να ξανανοικιαστεί την ίδια μέρα, στην ΠΑΕ, για να διεξάγει η ίδια εκεί τους αγώνες της. Και ψάχνουμε ακόμη τα ονόματα των ποδοσφαιριστών του ερασιτεχνικού σωματείου, σε ποιο πρωτάθλημα αυτοί συμμετείχαν, και σε ποιους αγώνες αγωνίστηκε ο ερασιτέχνης σύλλογος στο Πανθεσσαλικό στάδιο. Γιατί, εάν δεν αγωνίσθηκε, για την επιτυχία κάποιου άλλου αγώνα έγιναν όλα αυτά ; Και οι δικαστές ή δεν το είδαν ή δεν το κατάλαβαν ή δεν τους αφορά”;
Νίκος Βητσόπουλος
