Το ψήφισμα περί «γενοκτονίας» στη Σρεμπρένιτσα και την καθιέρωση ημέρας μνήμης μπορεί να εγκρίθηκε από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ωστόσο προκάλεσε σειρά αντιδράσεων, ανησυχιών ακόμα και καχυποψία για τη στιγμή που επελέγη να γίνει κάτι τέτοιο.
Μία στιγμή που τα Βαλκάνια παλεύουν για τη σταθερότητα, τόσο με τον εαυτό τους, όσο και με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Αυτό ίσως μέτρησε και στο γεγονός ότι τελικά αυτοί που ψήφισαν υπέρ (84 χώρες) ήταν λιγότεροι αν αθροίσει κανείς τον αριθμό των χωρών που επέλεξαν να απέχουν (68 μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) και τον αριθμό των χωρών που καταψήφισαν (19).
Υπέρ, κατά και αποχές
Η βουλευτής του ΚΚΕ, Λιάνα Κανέλλη μιλώντας στο in για την απόφαση και τη στάση της Αθήνας αναφέρει:
«Ας αρχίσουμε με τα πρακτικά προεκλογικά, δήθεν ηρωικά, αυτής της άθλιας και οριακής αναγνώρισης της σφαγής της Σρεμπρένιτσα από τον ΟΗΕ. Αν αθροίσετε τα κατά και τις αποχές είναι περισσότερες οι ψήφοι από τις υπέρ. Η κυβέρνηση εν όψει ευρωεκλογών δεν μπορούσε παρά να απέχει, γιατί ο λαός που πήρε πρέφα και την αθλιότητα της ….δια αυτής αναγνώρισης του Κοσσόβου στο Συμβούλιο της Ευρώπης, θα τη μαύριζε πατόκορφα. Οι Ευρωπαίοι ψήφισαν όλοι υπέρ αλλά της το συγχώρησαν λόγω ξανά- ανοίγματος του «Μακεδονικού» μετά την νατοϊκή Πρεσπειάδα που ωφελεί εμμέσως πλην σαφώς το βελοπούλειο σύμπλεγμα.
»Στο μεγαλύτερο κάδρο τώρα, εγώ που ‘χω πάει στη Ρουάντα τον καιρό που τα αποτελέσματα του αποικιοκρατικού εμφυλίου, γαλλόφωνοι Χούτου – αγγλόφωνοι Τούτσι, δεν είμαι απλώς εξοργισμένη αλλά βέβαιη ότι στα Βαλκάνια κατά αρχάς οι αγγλοαμερικάνοι, η Γερμανία και το ΝΑΤΟ θέλουν να μεταδοθεί πιο γρήγορα η φωτιά της Ουκρανίας.
»Άλλωστε πολεμικό προϋπολογισμό καταρτίζει η ΕΕ και για χάρη της Κροατίας, που το ξεκίνησε στον ΟΗΕ προσέφυγαν η Γερμανία, και άκουσον άκουσον η Ρουάντα. Αυτή η καθημαγμένη χώρα που τώρα έχει γίνει νοικιασμένο στρατόπεδο των προσφύγων που απελαύνει για την ώρα η Μεγάλη Βρετανία και αύριο ποιος ξέρει ποιος. Στα ειδικά δικαστήρια που στήθηκαν σ´αυτό το έκτρωμα, που λέγεται Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χαγης, και στο οποίο κατέθεσα το 2004, (σσ η κατάθεση κυκλοφορεί σε βιβλίο από τη Σύγχρονη Εποχή με τίτλο «Αντιγόνη στη Χάγη. Η κατάθεση της Λιάνας Κανέλλη στη Δίκη του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς») να θυμάστε ότι μετέχει η Βόρεια Μακεδονία και έχει αναγνωριστεί ως χώρα επίσης από το 2004, με σκέτο το Μακεδονία …
Η Ρουάντα
Αν ψάξετε να βρείτε πρεσβεία ή προξενείο της Ρουάντα στην Αθήνα, για να μάθετε τίποτα παραπάνω για τη σημερινή Ρουάντα, δε θα βρείτε, διότι την εκπροσώπηση έχει αναλάβει η Τουρκική Πρεσβεία. Εμείς στην Αφρική την καλύπτουμε από την πρεσβεία μας στο Ναϊρόμπι. Αν θελήσετε να στείλετε επιστολή στην ανύπαρκτη πρεσβεία της Ρουάντα στην Αθήνα πάντως, το διαδίκτυο σας παραπέμπει σε ταχυδρομική θυρίδα στην Τρίπολη της Λιβύης. Νομίζω ότι όλα αυτά αρκούν για να δικαιώσουν τον τίτλο του βιβλίου μου για τη Ρουάντα με τίτλο «Ρουάντα , ο ρους του κάτω κόσμου». Σ´αυτό το ρου φοβάμαι πως δεν έχασαν οι Σέρβοι που τους εγκαταλείψαμε, κόντρα στην επιθυμία του λαού μας, αλλά μπαίνουν τα Βαλκάνια, κι η χώρα μας, κι ο κόσμος όλος»…
Ισορροπίες
Η Αθήνα επέλεξε την αποχή αναζητώντας την τήρηση των ισορροπιών, αφού αναγνωρίζει τους κινδύνους που απορρέουν από αυτό, έστω και έτσι.
Χρονική συγκυρία και σκοπιμότητα
Άλλωστε στη δήλωση του μόνιμου αντιπροσώπου της χώρας στον ΟΗΕ, Ευάγγελου Σέκερη, για τη δικαιολόγηση της αποχής, καθίστανται σαφείς οι ανησυχίες της ελληνικής διπλωματίας. Ανησυχίες που δείχνουν έστω και εμμέσως την ύπαρξη ερωτημάτων για τη σκοπιμότητα σε σχέση με την επιλογή του χρόνου.
Όπως επισημαίνεται «η χρονική συγκυρία του ψηφίσματος αυτού προκαλεί επίσης ανησυχία, καθώς κατατέθηκε αμέσως μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, ανοίγοντας μια συζήτηση που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη θετική δυναμική που δημιούργησε η απόφαση της ΕΕ».
Και σημειώνεται ότι το ψήφισμα «κινδυνεύει να παρερμηνευτεί ως μήνυμα που θα μπορούσε να υπονομεύσει τις προσπάθειες για περιφερειακή συμφιλίωση και ένα κοινό ευρωπαϊκό μέλλον».
Με την ελληνική διπλωματία να υπονοεί πως το κείμενο αυτό ενδέχεται να ανάψει ένα ακόμα φυτίλι σε μία ευαίσθητη στιγμή στα Βαλκάνια, την πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης…
