ΡΟΜΠΕΣ

Αθλητική στήλη,

αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

 

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,

όλων των κομμάτων

και όλων των θρησκειών,

σάς χαιρετώ…

 

*** Έφτασε η ώρα…

Τώρα που ολοκληρώθηκε η μεταγραφική περίοδος τού Ιανουαρίου

και έχουν εξαχθεί οριστικώς κι αμετακλήτως τα αδιαμφισβήτητα συμπεράσματα,

έφτασε η ώρα να μιλήσουμε απαλλαγμένοι από την οποιανδήποτε αμφιβολία

για το θλιβερό δίδυμο που ηγείται διοικητικώς και προπονητικώς στην «Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός».

Σήμερα θα μιλήσουμε για τον Γιάννη Αλαφούζο και σε επόμενο άρθρο για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς…

 

*** Ξεκινώ με ένα θέμα που σε προσωπικό επίπεδο αξιολογώ ως πρωτεύον,

καθώς άπτεται τής δημοσιογραφικής φερεγγυότητάς μου

και φέρει εσωτερικό-πνευματικό «παρασκήνιο» που εκ των πραγμάτων δεν δύνασθε να γνωρίζετε.

Ε, λοιπόν, είναι η κατάλληλη στιγμή να σάς αποκαλύψω,

ποιο ήταν το σκεπτικό που με οδήγησε μόλις στις 4 Οκτωβρίου

-ήτοι, αμέσως μετά τη μεγάλη νίκη που επέτυχε ο Παναθηναϊκός επί τού Π.Α.Ο.Κ. στην «Τούμπα»-

να αναρτήσω το πόνημα με τίτλο «Ο Παναθηναϊκός είναι Πρωταθλητής Ελλάδος 2022-23»

(https://www.zougla.gr/sports/article/o-pana8inaikos-ine-prota8litis-elados-2022-23).

 

Ποιο πρωτάθλημα τελειώνει στην 6η αγωνιστική;

Ουδέν.

(εξαιρούνται, βεβαίως,

τα πρωταθλήματα που επί 20 χρόνια τελείωναν προτού καν αρχίσουν, 

επειδή ο «πέτσινος-χάρτινος-κάλπικος-διορισμένος»  

είχε μετατρέψει το Ελληνικό Ποδόσφαιρο

σε συνώνυμο με τούς δυστοπικούς όρους «Παράγκα», «Εγκληματική Οργάνωση» και «Συμμορία»)

 

Άρα, πώς θα ήταν δυνατόν να έχει τελειώσει ένα πρωτάθλημα τόσο νωρίς,

όταν ο προπορευόμενος στη βαθμολογία ερχόταν από δωδεκαετή νηστεία;

Μία στήλη που πέφτει πάντα μέσα στις εκτιμήσεις και στις προβλέψεις της,

γιατί επεδείκνυε τέτοια εκκωφαντικώς πρόωρη σιγουριά;

 

Η απάντηση είναι ότι δεν επρόκειτο για σιγουριά,

παρά μόνον για τη δεοντολογική προσέγγιση στην περσόνα που λέγεται «Γιάννης Αλαφούζος».

Έχοντας γράψει επανειλημμένως άρθρα-καταπέλτες για το εν λόγω πρόσωπο,

έχοντας επισημάνει και αναλύσει διεξοδικά τις καταστροφικές κινήσεις του,

έχοντας τονίσει αναρίθμητες φορές τον ύποπτο ρόλο του

και έχοντας ξεμπροστιάσει τις σκοτεινές μεθοδεύσεις του,

απεφάσισα να μετατραπώ σε «tabula rasa»

και να το(ν) αντιμετωπίσω ως άνθρωπο που θέλει το Καλό τού Παναθηναϊκού.

 

Ως εκ τούτου, καλή τη πίστει και καλή τη προαιρέσει,

επέλεξα να πάω κόντρα στο παρελθόν και στις διδαχές που αφειδώς μάς παρέχονταν,

διότι ήθελα να εκμηδενίσω τις πιθανότητες ενδεχόμενης αδικίας. 

Εγνώριζα τι είναι ο Αλαφούζος,

εγνώριζα ότι επί των ημερών του

ο σημαντικότερος ελληνικός σύλλογος έχει μετατραπεί σε μία ανυπόληπτη ομαδούλα

που περιφέρει το κουφάρι της από γήπεδο σε γήπεδο,

αλλά ήθελα -ακόμη και με προσωπικό κόστος- να έδινα μία τελευταία ευκαιρία.

 

Δεν ήταν καν ενθουσιασμός εκ μέρους μου·

άλλωστε, πάει πολύς καιρός από τότε που -βάσει των εμπειριών που προσφέρει η Ζωή-

έχω συνειδητοποιήσει ότι ο Ενθουσιασμός είναι συναίσθημα που προσομοιάζει με «φούσκα»,

καθώς στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων χαρακτηρίζεται από παροδικότητα,

έχει ιδιαιτέρως χαμηλό προσδόκιμο ζωής και ακολουθείται από το Ξενέρωμα.

 

Δεν ήταν καν ενθουσιασμός εκ μέρους μου·

και τα περιβόητα «μωρά τού Δώνη» είχαν κάνει αντίστοιχο ξεκίνημα,

αλλά τώρα βρίσκονται σε κατάσταση ποδοσφαιρικής αποσύνθεσης

και επαιτούν να βρουν καμιά τριτοκοσμική ομαδούλα για να βγάζουν ένα μεροκαματάκι.

 

Εν κατακλείδι, ναι μεν έβλεπα ορισμένα θετικά στοιχεία στον φετινό Παναθηναϊκό,

αλλά ο πυρήνας τής σκέψης μου ήταν να «εγκλωβίσω» τον Γιάννη Αλαφούζο

και να τον φέρω ενώπιον των ευθυνών του.

Τώρα πια δεν θα υπήρχαν το παραμικρό ελαφρυντικό και η παραμικρή δικαιολογία,

καθώς ακόμη και οι μεγαλύτεροι επικριτές του συντάσσονταν με το μέρος του

σε ετούτην την ιστορική στιγμή που ήταν ταυτόσημη με τη Μοίρα.

 

Όταν το 2005 η Έλενα Παπαρίζου κατέκτησε την πρώτη θέση στη «Eurovision»,

η Ναταλία Γερμανού -η οποία είχε γράψει μαζί με τον Χρήστο Δάντη τούς στίχους τού τραγουδιού-

δέχθηκε ένα έξοχο σχόλιο από τον φίλο της, τον πετυχημένο συνθέτη και στιχουργό Φοίβο:

«Με αυτόν τον τίτλο εκβίασες τη Μοίρα.», τής είπε αναφερόμενος στο «My Number One».

 

Ναι, η Σημειολογία είναι ο Εκβιασμός τής Μοίρας.

Ο Παναθηναϊκός με σήμα-κατατεθέν του και με τυχερό αριθμό το «13»,

είχε τώρα την ευκαιρία να πραγματώσει τη μεταφυσική υποχρέωση

και να στεφόταν ξανά «Πρωταθλητής Ελλάδος» μετά από 13 χρόνια.

 

Όμως, ο Εχθρός είναι Εντός.

Μετά από όσα έγιναν στη μεταγραφική περίοδο τού Ιανουαρίου,

πλέον δεν υπάρχει ψήγμα αμφιβολίας ότι ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών

και κατατρώει τον Π.Α.Ο. βάσει προμελέτης και διατεταγμένης υπηρεσίας.

Ο Αλαφούζος είναι η Κατάρα τού Παναθηναϊκού,

ο Αλαφούζος είναι Εχθρός τού Παναθηναϊκού.

 

Ενδεχομένως να σκεφθείτε πως «Ο “Αθλητάμπουρας” προσπαθεί να τα μπαλώσει.».

Όχι, αυτό δεν ισχύει,

καθώς είχα φροντίσει στο προβοκατόρικα πανηγυρικό πόνημά μου  

να καταθέσω συνάμα την ποδοσφαιρική σφαιρικότητά μου

και να διασφαλίσω την αξιοπιστία τής στήλης με τη διατύπωση

«…αν διαψευστεί η “προφητεία” μου, θα χαρώ που θα έχω διαψευστεί,

διότι θα με έχει διαψεύσει η Α.Ε.Κ.

(καθώς, μόνο η Α.Ε.Κ. μπορεί φέτος να πλησιάσει αξίως στη διάψευσή μου).».

 

Συνελόντι ειπείν,

η διλογία άρθρων που θέτω -αρχής γενομένης από το παρόν πόνημα- στην ανάγνωσή σας,  
έχει ως σημείο αναφοράς τα «εγκλήματα» που διέπραξαν διοίκηση και προπονητής

κατά τη διάρκεια τής προσφάτως εκπνευσθείσας μεταγραφικής περιόδου

και ουδόλως σχετίζεται με το γεγονός

ότι ο Παναθηναϊκός βρίσκεται για πρώτη φορά να βλέπει «πλάτη» στη βαθμολογία

(και εννοείται ότι δεν πρόκειται να θεωρήσω ως επιβεβαίωσή μου,

αν εν τέλει κατακτήσει ο Παναθηναϊκός τον φετινό τίτλο·

άλλωστε, με μία απλή αναζήτηση στα αρχεία τής ιστοσελίδας μας θα διαπιστώσετε,

ότι άμα τη επανενάρξει τού πρωταθλήματος έχω γράψει λίβελους για τον Π.Α.Ο.

και προανήγγελλα την επερχόμενη καθίζησή του).

 

Τρανή απόδειξη των λεγομένων μου,

είναι ότι εκράτησα για να ενσωματώσω στις γραμμές που διαβάζετε,  

ένα πόνημα που είχα έτοιμο προ εβδομάδων

και αναφερόταν στις φρικτές επιλογές τού τζαμπέ μεγαλομετόχου.

Ο τίτλος, απολύτως αντιπροσωπευτικός τού περιεχομένου..:

«Ο ύποπτος Αλαφούζος, η ύποπτη μεταγραφή από τον Άρη και ο ύποπτος δανεισμός στον Λεβαδειακό».

 

Εδώ πλέον μιλάμε για τερατουργήματα και για απροκάλυπτο τράβηγμα τής πρίζας.

Τράβηγμα τής πρίζας. Ξανά.

Η απόπειρα δολοφονίας εις βάρος τού Παναθηναϊκού επαναλαμβάνεται.

 

Αν ο Αλαφούζος αγαπούσε τον σύλλογο,

αν επρέσβευε τις Αρχές και τα Ιδανικά τού Παναθηναϊκού,

θα σεβόταν και τούς συνεπαγωγικούς άγραφους νόμους που διέπουν το «Τριφύλλι».

Είναι ανεπίτρεπτο να είσαι Πρόεδρος τού Παναθηναϊκού

και να δέχεσαι να έχεις νταραβέρια με ομάδες

που επί πολλά χρόνια είναι ξεδιάντροπα προσδεδεμένες στο άρμα τού Ο.Σ.Φ.Π.

και έχουν εγγραφεί ανεξίτηλα στη Φίλαθλη Μνήμη με τον συμπυκνωτικό όρο «παραρτήματα».

 

Πας και παίρνεις τον Μαντσίνι από τον Άρη.

Πας και παίρνεις τον Μαντσίνι από τον ολυμπιακόφρονα ιδιοκτήτη τού Άρη.

Μάλιστα.

Πολύ καλός ποδοσφαιριστής και είναι πιθανό ότι θα προσφέρει στον Π.Α.Ο..

Άντε, λοιπόν, να δεχθούμε ότι έκανες την καρδιά σου πέτρα,

και είχες ως αποκλειστικό κίνητρο την ενίσχυση τού ρόστερ.

Εδώ, το στοιχείο που δεν κολλάει με τίποτα, είναι το ποσό τής μεταγραφής: 3.000.000 ευρά.

 

Τρία εκατομμύρια ο Μαντσίνι;

Σοβαρολογούμε;

Ποιος πιστεύει ότι ο Αλαφούζος πήγε κι έδωσε τόσα χρήματα;  

Ποιος πιστεύει αυτήν την τεράστια παπάτζα,

πόσω μάλλον αν συνυπολογίσουμε τα θλιβερά παζάρια του

για σημαντικούς παίκτες που φέρονταν να απετελούσαν στόχους τής ομάδας.

 

Εν κατακλείδι,

όσο εκόστισε 25.000.000 ο Ρέτσος για να πάει στη Λεβερκούζεν,

όσο εκόστισε 300.000 ο «παίκτης-φάντασμα» Κλιγγόπουλος για να πάει από τον Άρη στον Ο.Σ.Φ.Π.,

όσο εκόστισε 5.000.000 ο Καμαρά για να πάει από τον Άρη στον Ο.Σ.Φ.Π.,

όσο εκόστισε 2.500.000 ο Καμαρά για να επιστρέψει από τον Ο.Σ.Φ.Π. στον Άρη

ε, άλλο τόσο εκόστισε 3.000.000 ο Μαντσίνι για να πάει από τον Άρη στον Παναθηναϊκό

(σημειωτέον, ότι αν βρισκόμασταν στην Ιταλία

-με δεδομένο ότι η εγκάθετη εγχώρια «Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού» είναι εξαφανισμένη,

καθώς επετέλεσε το «έργο» της με το «Σκάνδαλο τού Αιώνα» που έστησε κατά τού Π.Α.Ο.Κ.-

η «υπόθεση Καμαρά» θα διερευνούταν εξονυχιστικά

και ίσως η πρόσφατη αφαίρεση βαθμών που επεβλήθη για λογιστικές κομπίνες στη Γιουβέντους

να ωχριούσε μπροστά στις ποινές που θα επιβάλλονταν στα δύο ημεδαπά «φιλαράκια»).

 

Αλλά ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η προσέγγιση περί ύποπτης μεταγραφής Μαντσίνι

εμπεριέχει υποκειμενικότητα, δυσπιστία, αυθαιρεσία και μεροληψία,

έρχεται η απύθμενα σκανδαλώδης και ανυποφόρως όζουσα ιστορία με τον Αλεξάντερ Γιερεμέγιεφ.

Την ώρα, λοιπόν,

που ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα στο σκοράρισμα

και είναι ανύπαρκτες οι εναλλακτικές επιλογές του στη θέση τού σέντερ-φορ,

ο Αλαφούζος αγοράζει τον πρώτο σκόρερ τού σουηδικού πρωταθλήματος

και τον δίνει ως δανεικό στον Κομποτιακό (εεε…, στον Λεβαδειακό). 

 

Εδώ πλέον έχουμε να κάνουμε με αδίστακτο παράκεντρο που λυμαίνεται τον Παναθηναϊκό

και τον κρατά όμηρο-δέσμιο άδηλων συμφερόντων.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με εσωτερικευμένο μίσος,

το οποίο -όταν εκδηλώνεται και βγαίνει στην επιφάνεια-

χαρακτηρίζεται από τεράστια ένταση λόγω τής συσσώρευσής του.

 

Ο Γιάννης Αλαφούζος είναι εξαιρετικά έμπειρος επιχειρηματίας, 

και όμως -οποία σύμπτωσις (not)-

όταν πρόκειται να πάρει κομβικές αποφάσεις για την «Π.Α.Ε.», 

κάνει πάντα το «λάθος βήμα»,

κάνει πάντα το βήμα που δεν θα έκανε ούτε πρωτόπειρος πλανόδιος πωλητής.

Αντί να επενδύσει στη φρενήρη πορεία τού πρώτου γύρου 

και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις 

ώστε να προσποριστεί στο άμεσο μέλλον τα σίγουρα και τεράστια οφέλη που θα είχε 

αν το «brand name» που λέγεται «Παναθηναϊκός» επανερχόταν στη φυσική θέση του, την Κορυφή,

διαπράττει εγκλήματα που προσιδιάζουν στην Ανοησία και στην Ανικανότητα.

Όμως,

όσο κι αν ο περιβόητος εφοπλιστής-εκδότης-μιντιάρχης

διεκδικεί τα εξευτελιστικά άλλοθι ώστε να επικαλύπτει τις άδηλες βουλές του,

ούτε ανόητος είναι, ούτε ανίκανος είναι.

 

Ο Γιάννης Αλαφούζος είναι ευφυής και εξαιρετικά ικανός επιχειρηματίας·

και ναι μεν θα μπορούσαμε να δεχθούμε τη λογική εξήγηση

ότι ακόμη κι ένας άνθρωπος με αυτά τα χαρακτηριστικά έχει το δικαίωμα στην Αποτυχία,

αλλά τότε θα έπρεπε να απαντηθεί από τον ίδιον

γιατί δεν παραδίδει την «Π.Α.Ε.» αφού δεν τού ταιριάζει το αντικείμενο

και εμφανίζει -τάχα μου, τάχα μου- οικονομική και ψυχολογική χασούρα.

 

Απλά, όπως απεδείχθη περίτρανα (και) στη μεταγραφική περίοδο τού Ιανουαρίου,

και -κυρίως- όπως αποδεικνύεται περίτρανα από το 2012 και εντεύθεν,

ο Γιάννης Αλαφούζος δεν θέλει το Καλό τού Παναθηναϊκού,

ο Γιάννης Αλαφούζος θέλει το Κακό τού Παναθηναϊκού,

ο Γιάννης Αλαφούζος δεν θέλει Πρωταθλητή Ελλάδος τον Παναθηναϊκό,

ο Γιάννης Αλαφούζος θέλει κομπάρσο τον Παναθηναϊκό.

ΤΕΛΟΣ.

 

Ο Αθλητάμπουρας

 

(Έπεται το δεύτερο μέρος τής διλογίας με τίτλο «ΡΟΜΠΕΣ»,

όπου θα αναλυθεί διεξοδικώς ο προπονητής Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Μείνετε ασυντόνιστοι…)