Τον μεζούρωσε

Αθλητική στήλη,

αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

 

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,

όλων των κομμάτων

και όλων των θρησκειών,

σάς χαιρετώ…

 

*** Ο χθεσινός πρώτος ημιτελικός Κυπέλλου

διεξαγόταν στον απόηχο τού περιβόητου ζητήματος

που από την προηγούμενη Κυριακή ταλανίζει το πρωτάθλημα

και έχει ήδη προσθέσει στο «Λεξικό τού Ελληνικού Ποδοσφαίρου» τον όρο «Μεζούρα».

Την ώρα, λοιπόν, που η κακοκαιρία «Barbara» επέδραμε,

για ακόμα μία φορά η ημεδαπή «μπανανία» διέπραξε πρωτοτυπία

καθώς το εκτός έδρας ματς που καλούταν να έδινε η πρωτοπόρος «Ένωση» στο Περιστέρι,

δεν διεξήχθη λόγω απρόσμενης αιτίας·

όχι, δεν ήταν τα ακραία καιρικά φαινόμενα που οδήγησαν σε αυτήν την εξέλιξη,

αλλά το γεγονός ότι τα δοκάρια τού γηπέδου

δεν είχαν τις εκ τού νόμου προβλεπόμενες αποστάσεις σε σχέση με το έδαφος.

 

Με το θέμα να σοβεί και να υποδαυλίζει έτι περαιτέρω την τοξικότητα

που επί δεκαετίες αποτελεί καθεστώς για τον Αθλητισμό (και εν γένει για την Κοινωνία),

το κρίσιμο ντέρμπι Α.Ε.Κ.-Ο.Σ.Φ.Π. είχε προσλάβει πια

-εκτός από το αυταπόδεικτο διακύβευμα τής πρόκρισης στον τελικό- 

πολύπτυχη και ιδιαιτέρως σύνθετη σημασία

που έφτανε να αγγίζει ακόμη και τις παρυφές τής ιδιότυπης νομικής δικαίωσης.

Σε απλά Ελληνικά, όποια από τις δύο ομάδες κατέφερνε να πάρει καλό αποτέλεσμα,

αυτομάτως θα κατέρριπτε τα αντίπαλα επιχειρήματα.

Σουρεαλισμός.

 

*** Ο «Δικέφαλος» έπρεπε μεν να αντιμετωπίσει τη δυσμενή παράδοση

που είχε διαμορφωθεί από το 2018 και κατέγραφε μηδέν νίκες σε 16 αγώνες

(συγκεκριμένα, ο «κιτρινόμαυρος» απολογισμός ήταν 5 ισοπαλίες και 11 ήττες),

αλλά τώρα υπήρχαν ορισμένα σημαντικά δεδομένα

που θα μπορούσαν επί τέλους να έβαζαν «stop» στο ντροπιαστικό σερί.

 

Η Α.Ε.Κ. -όπως πιστοποιεί σχεδόν αδιαλείπτως τη φετινή σεζόν-

διαθέτει πλήρες ρόστερ και συνιστά ένα εξαιρετικό σύνολο

που υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση τού Ματίας Αλμέϊδα παίζει ιδιαιτέρως ελκυστικό ποδόσφαιρο

και είναι πλέον το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση τού πρωταθλήματος.

Και βεβαίως, εκτός από το έμψυχο υλικό,

τώρα έχει προστεθεί στην εξίσωση το καινούργιο γήπεδο

που με τη δυναμική του αποτελεί «αναβολικό ψυχής» για τον σύλλογο.

 

Ποια θα ήταν η αντίδραση που θα εξεδήλωναν οι «ερυθρόλευκοι» μπροστά σε ετούτην τη συνθήκη;

Θα ανταποκρίνονταν επάξια στις απαιτήσεις και στις περιστάσεις

ή θα απεδείκνυαν για πολλοστή φορά

ότι αυτή η χρονιά ανήκει σε μία μεταβατική περίοδο με άγνωστη χρονολογία λήξης;

Δεν χρειάστηκαν παρά μόνον τρία λεπτά (κι αυτά, λειψά), ώστε να δινόταν η απάντηση…

 

*** Μόλις 139 δευτερόλεπτα από το εναρκτήριο σφύριγμα,

η απρόκλητη γκέλα τού Βρουσάϊ και το τραγικό μαρκάρισμα τού Ντόη στον Λιβάϊ Γκαρσία,

έφεραν το πρώτο γκολ τής Α.Ε.Κ.

και εξέθεσαν στον υπέρτατο βαθμό τα -κατ’ ευφημισμόν- «projects» τού Ολυμπιακού.

Ο Βρουσάϊ είναι ήσσονος σημασίας και αξίας ποδοσφαιριστής,

ο Ντόη διαθέτει δυνατότητες αλλά έχει πολύ δρόμο να διανύσει 

(διόλου τυχαία η καταστροφική συμμετοχή του και στα έτερα δύο γκολ των γηπεδούχων).

 

Η προσδοκία τού Ο.Σ.Φ.Π. να έμπαινε ξανά στο ματς, κατέρρευσε στο 14ο λεπτό.

Τότε έγινε -κατά την προσωπική μου άποψη- η κομβικότερη φάση τής αναμέτρησης,

καθώς ο γκολκίπερ των γηπεδούχων, ο Στάνκοβιτς,

επέδειξε εγκληματική ολιγωρία σε ένα γέμισμα που έγινε στην πλάτη τής άμυνάς του

και -όντας παραμένων κάτω από την εστία του-

είδε τον Γκάρι Ροντρίγκεζ να σουτάρει ανενόχλητος και να στέλνει την μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι του.

Έκτοτε, ο πορτιέρε τής Α.Ε.Κ. είχε καταλυτική συνεισφορά στην τελική έκβαση τού αγώνα,

αφού -συνειδητοποιώντας το πρότερο λάθος του-

έπαιξε σωτήριο «μπακότερμα» σε κάμποσες αντίστοιχες φάσεις.

 

*** Το δεύτερο γκολ που επέτυχε η «Ένωση» είχε ως σκόρερ τον… Ολυμπιακό.

Οι «ερυθρόλευκοι» εβίωναν τρικυμία εν κρανίω,

το αυτογκόλ τού Σαμασέκου στο 27ο λεπτό -ήτοι, μία κοντινή κεφαλιά χωρίς πίεση-

έχει ήδη κερδίσει επαξίως θέση στα «Bloopers τού 2023»,

το ημίχρονο έκλεισε με απολύτως κυρίαρχη την «Ένωση» 

παρά το γεγονός ότι έπαιζε με τα «δεύτερα» αφού ο Αλμέϊδα έκανε εκτενέστατο rotation

(μόνο τρεις ποδοσφαιριστές από τούς θεωρούμενους ως βασικούς βρίσκονταν στην αρχική 11άδα).

Η Α.Ε.Κ. έκανε απλώς τα βασικά, δεν εθάμπωσε με την απόδοσή της στο πρώτο 45λεπτο,

αλλά δικαίως είχε πάρει σημαντικό προβάδισμα στο σκορ

καθώς η διαφορά που εχώριζε τις δύο ομάδες στη συνοχή και στην ομοιογένεια ήταν εμφανής.

 

Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Ολυμπιακός των προηγουμένων ετών θα μπορούσε να είχε ισοφαρίσει,

διότι οι γηπεδούχοι έδειξαν να επαναπαύονταν στα κεκτημένα τους  

και έδωσαν άπλετο χώρο για δημιουργία ευκαιριών στους αντιπάλους τους.

Ο -μέχρι πρότινος, υπό διωγμόν- Γκάρι Ροντρίγκεζ έστειλε ξανά την μπάλα στο σίδερο,

ο Μάνταλος απήντησε λίγο μετά με τον ίδιον τρόπο,

τα δοκάρια επέμεναν να πρωταγωνιστούν στην επικαιρότητα. 

 

Εν τέλει, στην εκπνοή τού αγώνα ήρθε και το 3-0 με πέναλτι τού Λιβάϊ Γκαρσία,

σφραγίζοντας ταυτοχρόνως έναν θρίαμβο και μία συντριβή.

Η Α.Ε.Κ. πάει τελικό με κατακόκκινα μάγουλα από την ευδαιμονία,

ο Ο.Σ.Φ.Π. πάει στο λιμάνι με κατακίτρινο πρόσωπο από την πανωλεθρία.

 

*** Η Α.Ε.Κ. μεζούρωσε τον Ολυμπιακό.

Η Α.Ε.Κ. πήρε τα μέτρα τού Ολυμπιακού και τού έκανε την «κηδεία».

Φαντάζει ως η απόλυτη αντίφαση, αλλά είναι η πραγματικότητα·

το ματς δεν ήταν για να λήξει με αυτό το σκορ,

επειδή -αν κρίνουμε τα επί μέρους διαστήματα τής αναμέτρησης-

άλλοτε τα τρία γκολάκια έδειχναν πολλά 

και άλλοτε τα τρία γκολάκια έδειχναν λίγα.

Οπότε, τι διαπιστώνουμε..;

Διαπιστώνουμε ότι αυτό το 3-0 ισορροπεί τις περιστασιακές αμφιταλαντεύσεις τού αγώνα 

και καταλήγει να αποδίδει έξοχα την «Ποδοσφαιρική Δικαιοσύνη».

 

Για μία ακόμη φορά φέτος,

η «Ένωση» κατέθεσε ενώπιόν μας την επιθετική αντίληψη που τής έχει εμφυσήσει ο Αλμέϊδα.

Το «πρέσινγκ ψηλά» είναι ασφυκτικό,

άπαντες οι παίκτες της έχουν διδαχθεί να προωθούν την μπάλα μπροστά, 

το «build-up» από την άμυνα, οι αλληλοκαλύψεις, οι συνδυασμοί και η φαντασία

είναι τα κυρίαρχα στοιχεία που επιτρέπουν στην Α.Ε.Κ.

να βρίσκεται με μόλις δυο-τρεις πάσες σε θέση βολής,

το διεμβολιστικό παιχνίδι της δεν σού επιτρέπει εφησυχασμούς, 

το πάθος, η ορμή, η αυτοπεποίθηση και η ενέργεια τής ομάδας

δύνανται να λυγίσουν κάθε αντίπαλο 

που θα διανοηθεί να επενδύσει στην ατιμωρησία των επιπολαιοτήτων και των λαθών του.

 

Ο οργανισμός που λέγεται «Π.Α.Ε. Ολυμπιακός»

-όπως έχει αποδείξει ΚΑΙ στο πρόσφατο, ΚΑΙ στο απώτερο παρελθόν-

δεν μπορεί να αντεπεξέλθει με σωφροσύνη και με αυτοκριτική σε τέτοιες δυσμενείς καταστάσεις,

αλλά επιδίδεται σε πρακτικές που προσιδιάζουν στην Υστερία και στο Παραλήρημα.

 

Συνελόντι ειπείν,

όταν μία ομάδα φέρει εδώ και δεκαετίες τη «Μανία Καταδίωξης» στο «DN.A.» της,

πώς θα αντιμετωπίσει συνθήκες που θέτουν εν αμφιβόλω τον μεγαλοϊδεατισμό της;

Ρητορικό το ερώτημα· 

με παλαιομοδίτικες προπονητικές επιλογές (βλέπε: Μίτσελ)

και με ανερμάτιστο πολυπληθές ρόστερ που μόνο σύγχυση παράγει,

δεν γίνεται ένας σύλλογος να κάνει ουσιώδη βήματα μπροστά

και είναι καταδικασμένος να αρκείται στις θλιβερές ονειρώξεις

που έναντι αδράς αμοιβής ξεστομίζει ανερυθριάστως και επί ετησίας βάσεως

το ξοφλημένο στέλεχός του (βλέπε: Καρεμπέ).

 

Αναμφιβόλως, ο Ολυμπιακός έχει αρκετούς παίκτες περιωπής,

αλλά είναι πασίδηλο ότι το κλίμα εντός των αποδυτηρίων βρίσκεται σε ανταρκτικές θερμοκρασίες,  

οπότε αναποφεύκτως η χαλασμένη ατμόσφαιρα εξωτερικεύεται και στο γήπεδο.

Ένας περιφερόμενος θίασος που σύντομα

-αν δεν υπάρξουν δραματικές αλλαγές σε πρόσωπα και (ιδίως) σε νοοτροπία-

θα αντικατασταθεί από τη διάδοχο συνθήκη που συμπυκνώνεται στον όρο «νεκροταφείο ποδοσφαιριστών».

Μία ομάδα που πρεσβεύει το δόγμα «Νίκη με κάθε τρόπο.»

και καταρρέει όταν διαπιστώνει πως δεν ευοδώνονται οι στοχεύσεις της

(η κατάπτυστη ενέργεια τού Βαλμπουενά στις καθυστερήσεις τού αγώνα

-ο οποίος,

όντας ευρισκόμενος μαζί με τον Αραούχο εκτός αγωνιστικού χώρου

μετά από μεταξύ τους σύγκρουση κεφάλι με κεφάλι

και περιμένοντας την άδεια από τον διαιτητή για να επιστρέψουν στο ματς, 

εισέρχεται αυθαιρέτως στον αγωνιστικό χώρο

για να ανακόψει με εσκεμμένο φάουλ επικίνδυνη αντεπίθεση τού Άμραμπατ- 

είναι χαρακτηριστική τής σαθρής νοοτροπίας

που άπαντες οι υγιείς φίλαθλοι καταδικάζουν μέσα από το κλασικό σύνθημα

«Να ποιος είναι ο Ολυμπιακός.»).

 

Τι να τα κάνεις τα 47 πρωταθλήματα όταν τα μισά είναι «στημένα», «χάρτινα» και κάλπικα;

Τι να τα κάνεις τα σερί τίτλων όταν είσαι «διορισμένος πρωταθλητής»;

Τι αξία έχουν τα πρωταθλήματα που είναι συνώνυμα

με τις κωδικές ονομασίες «Παράγκα», «Εγκληματική Οργάνωση» και «Συμμορία»;

Τι να τα κάνεις τα πρωταθλήματα που έχεις πάρει στο Παιχνίδι,

όταν έχεις απολέσει τη «Χαρά τού Παιχνιδιού»;

 

Εν κατακλείδι,

δεν απέχουμε από τις ημέρες που οι φίλαθλοι και οι οπαδοί τού Ολυμπιακού

θα πεθυμούν τον Παπέ Αμπού Σισέ και τον Ανδρέα Μπουχαλάκη,

θα νοσταλγούν απαρηγόρητοι τον Πέδρο Μαρτίνς

(τεράστιο έγκλημα που έφυγε, πόσω μάλλον που εξεδιώχθη κακήν-κακώς)

και θα φωνάζουν εν χορώ στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης»

το ονοματεπώνυμο που η τωρινή διοίκηση τού συλλόγου μισεί περισσότερο από κάθε άλλο,

ελέω φθόνου και μειονεκτικής σύγκρισης.

 

Δεν απέχουμε από τις ημέρες που οι φίλαθλοι και οι οπαδοί τού Ολυμπιακού

θα αναλάβουν να γίνουν η «Νέμεση» τού εαυτού τους και τής ομάδας τους,

μνημονεύοντας μαζικώς το απαγορευμένο ονοματεπώνυμο «Σωκράτης Κόκκαλης».

Διότι, είναι εύκολο να μπεις στην Τσέπη, αλλά δύσκολο να μπεις στην Καρδιά.

Και οι νοούντες νοήτωσαν…

 

Ο Αθλητάμπουρας