Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την Κοινωνία των Πολιτών ήταν πάντα απ’ τα θέματα που κεντρικά απασχολούσαν το εν λόγω κόμμα, πριν ακόμη γίνει πόλος του πολιτικού συστήματος.
Στην πιο ριζοσπαστική τους εκδοχή μέρος της παρέμβασης των πολιτών, ήταν η ριζοσπαστικη εκδοχή του ρεύματος του αντι- μνημονίου. Και τότε ο ΣΥΡΙΖΑ όπως σήμερα πολλοί αποτιμούν επέτυχε τον καλύτερο δυνατό συγχρονισμό πολιτικού σχεδίου και κομματικής παρουσίας συν τον παράγοντα Τσίπρα. Το μετά είναι γνωστό.
Όπως είναι επίσης οδυνηρά γνωστό στους παροικούντες της συριζαικής Ιερουσαλήμ πως μέσα στα πολλά αίτια της συντριβής του Μάη – Ιούνη, ήταν και η αποξένωση από τον κόσμο των διεκδικήσεων. Που σήμερα ως έναν βαθμό εκφράζεται για παράδειγμα με το εξελισσόμενο κίνημα για την επανάκτηση του δημόσιου χώρου και των παραλιών ή όπως απλοϊκά κάποιοι λένε «της πετσέτας».
Με αφορμή αυτό αλλά και το μέτωπο των εργασιακών, στην Κουμουνδούρου κρατούν μια προσεχτική στάση επαναπροσέγγισης με αυτόν τον κόσμο.
Η επερώτηση 24 βουλευτών για τις παραλίες στην Βουλή και με πρωτοβουλία του Νάσου Ηλιόπουλου επιχείρησε να προσδώσει μια θεσμική χροιά στην όλη διεκδίκηση αν και όπως σημειώνουν κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με την επερώτηση και τις δημόσιες παρεμβάσεις τους, κατορθώθηκε να γίνει το θέμα κεντρικό και να λάβει μεγαλύτερες διαστάσεις.
«Πολεμική αναμονή» για τα εργασιακά
Στα εργασιακά και δεδομένου πως δεν έχει έλθει κάτι σε διαβούλευση η στάση έχει κάτι από «πολεμική αναμονή» από την μεριά της Κουμουνδούρου αφού όπως διαβεβαιώνουν κάθε προσπάθεια από μεριάς κυβέρνησης για απορρύθμιση του εργασιακού πλαισίου θα τους βρει απέναντί της.
Εδώ όμως και με διαφορά απ’ το «κίνημα των παραλιών» καιροφυλακτεί πάντα το ΚΚΕ με τον εργατικό του και ταξικό του βραχίονα που είναι το ΠΑΜΕ και που ήδη έχει κάνει κινητοποιήσεις.
Άρα, η ολική επαναφορά στο πεδίο των εργασιακών διεκδικήσεων για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εύκολη αν και όπως λένε το όλο θέμα θα αναζωπυρωθεί το φθινόπωρο και από την μεριά τους θα επιχειρήσουν τα μέγιστα δυνατά μέτωπα.
Καθόλου τυχαία οι 4 υποψήφιοι για την προεδρία του κόμματος βλέπουν και στην νέα συνομιλία με τα κινήματα έναν ζωτικό χώρο που λείπει από το λαβωμένο κόμμα και όχι τυχαία ένα μέρος των παλιών στελεχών όλο και συχνότερα κάνει λόγο για έναν νέο κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ και την ανάγκη αντιστοίχισης τους με τον πολιτικό χωρίς όμως να αφαιρείται κάθε πειστικό σχέδιο που θα διαμορφώνει όρους εξουσίας.
Καθόλου επίσης τυχάια δεν κάνουν λόγο για ενεργοποίηση των μελών, κυρίως όσων ενεγράφησαν εσχάτως με την εκλογή απ’ την βάση του Τσίπρα και εδώ εστιάζεται και ένα μέρος της δυσκολίας της μάχης για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου αντιλαμβάνονται την σημασία των οργανώσεων και των απλών μελών.
