Το να μπορεί κανείς να αποτυπώσει «γραπτώς» την σκέψη του, αποτελεί καμιά φορά μία από τις δυσκολότερες ικανότητες. Πόσο μάλλον να μπορεί να το πράξει ζωγραφίζοντας ένα γκράφιτι. Μία εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, που λένε και οι Κινέζοι, και ο «αρτίστας» της Νέας Ιωνίας το πέτυχε με βαθμό άριστα. Κατάφερε να περάσει μέσα από χρώματα και εικόνες δύο διαφορετικούς κόσμους.
Ο πόνος του ξεριζωμού και της προσφυγιάς
Η Νέα Ιωνία αποτελεί το σημείο του Βόλου που φιλοξενεί τους περισσότερους πρόσφυγες. Άλλωστε αυτοί ήταν που την ίδρυσαν το 1922, ερχόμενοι από την Σμύρνη, κουβαλώντας στην πλάτη τους τον πιο «φρικτό» ξεριζωμό. Μία ιστορία χιλιοειπωμένη αλλά παράλληλα και «παράσημο» στους τοίχους των σπιτιών των προσφύγων της Νέας Ιωνίας. Ένα γκράφιτι που αποτυπώνει όλο τον «πόνο» και την ταλαιπωρία σε ένα πρόσωπο, ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, περνώντας μέσα από αυτή την συγκλονιστική εικόνα την δυσκολία, την φτώχεια, την κούραση, την απογοήτευση του να χάνει κανείς το σπίτι του και να μετοικίζει σε μία άλλη πατρίδα.
Οι σχέσεις, είτε φιλικές είτε ερωτικές, προσδίδουν άλλο κύρος στην καθημερινότητα των ανθρώπων
Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει τη Νέα Ιωνία ως έναν «καμβά» ζωγραφικής, σε ότι αφορά κάποιους τοίχους της, αλλά όταν αυτό συμβαίνει με αυτή την «μαεστρία» τότε χαλάλι. Στο συγκεκριμένο γκράφιτι αποτυπώνεται η χαρά της συνάντησης, φιλικής ή ερωτικής δεν έχει σημασία, η οποία φανερώνει την λαχτάρα στα πρόσωπα των ανθρώπων και φυσικά το πόσο «χρώμα» δίνει στις ζωές τους. Άλλωστε η μοναξιά είναι ένα μελανό σημείο που οποιοσδήποτε θα ήθελε να αποφύγει.
