Έχουμε τη χειρότερη αντιπολίτευση στην ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Η αξιωματική αντιπολίτευση αδρανεί και διανύει μια περίοδο αναζήτησης σαφούς πολιτικής ταυτότητας και εσωκομματικής περιδίνησης, η δε ακροδεξιά αποδεικνύεται ένας πόλος πολυδιασπασμένος, αλλά συσπειρωτικός. Το ΠΑΣΟΚ παραμένει άνευρο και το ΚΚΕ στάσιμο σε αυτό που πάντα γνωρίζαμε.
Η έλλειψη σκληρής και ιδεολογικής κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης αφήνει, ουσιαστικά, το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη να κάνει «περίπατο», παρά την ακρίβεια και την άνοδο της φτώχειας. Παράλληλα, οι κινητοποιήσεις που διαμόρφωναν τις τελευταίες εξελίξεις, όπως έκαναν πριν δέκα χρόνια, δεν υπάρχουν πια.
Η πιο πρόσφατη κοινοβουλευτική ομάδα είναι αυτή της Νέας Αριστεράς, όπως δημιουργήθηκε μετά από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Πρόκειται για το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο τώρα έχει επιφορτιστεί με ένα επιπλέον χρέος, πέραν αυτού της πολιτικής επιβίωσης: να υπερασπιστεί την «τιμή» της ανανεωτικής Αριστεράς στη χώρα.
Τι απέγινε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ;
Μετά την εκλογή Κασσελάκη και παρόλο που οι εντάσεις δεν έχουν πάψει, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει -αν και με το ζόρι- ταυτότητα. Ένας συγκεντρωτικός και όχι προερχόμενος από την αριστερά πρόεδρος φαίνεται να ακολουθεί την προσωπική του ατζέντα, η οποία στο βαθμό που αφορά την πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση επιλέγει να είναι μάλλον κεντρώα: πατριωτισμός, χλιαρή ρήξη με την κυβέρνηση και οπωσδήποτε μια μη ενοχλητική, μακριά από μεγάλα διλήμματα αντιπολίτευση.
Ένα παράδειγμα, και δη για θέμα με παγκόσμιο ενδιαφέρον, είναι ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή. Παραδοσιακά ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε πάντοτε για γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Χωρίς να κρατά ίσες αποστάσεις, καταδικάζοντας αμφότερες τις πλευρές. Με απόφαση Κασσελάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ κρατά μια απόσταση από την πάγια πολιτική του θέση, ενώ μόλις χθες, Τετάρτη, με πρωτοβουλία της Ρένας Δούρου, πήρε θέση για την επίσημη αναγνώριση του Παλαιστινιακού Κράτους.
Σε εγχώριο επίπεδο, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως εξακολουθεί να δίνει μικρότερο βάρος στην ουσία της πολιτικής και να επενδύει περισσότερο στην επικοινωνία και την αυτοπροβολή -και, επίσης, φαίνεται αυτό να «πιάνει». Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η απόφαση να στηρίξει το εξοπλιστικό πρόγραμμα της ΝΔ ή ακόμη και τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε πιθανή του υποψηφιότητα για την προεδρία της Κομισιόν, όπως ανέφερε χθες στο Άττικα.
Από επιλογές του προέδρου για το ευρωψηφοδέλτιο ως και τις ίδιες τις πολιτικές μετατοπίσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν θυμίζει σχεδόν σε τίποτα το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Το κενό εξ αριστερών καλείται να καλύψει η Νέα Αριστερά. Μπορεί όμως;
Με άρωμα Συνασπισμού
Κινηματικός χώρος, ευρωπαϊκή Αριστερά, αντιπολιτευτική δύναμη στο βαθμό που επιτρέπει το μέγεθος της ΚΟ, το πρόσφατο της συγκρότησής της και μία (προς το παρόν) ανοργάνωτη επικοινωνιακή πολιτική. Η Νέα Αριστερά θυμίζει πολύ τις πολιτικές Αρχές του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ της προηγούμενης δεκαετίας. Κάτι που τότε πέτυχε, αλλά τότε υπήρχε και μία βασική ειδοποιός διαφορά: υπήρχε μαζική κινηματική δράση.
Εννοώντας πως την ώρα που γινόταν αντιπολίτευση εντός της Βουλής, εκτός υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Μια κατάσταση που πίεζε την εκάστοτε κυβέρνηση από δύο πλευρές. Τώρα αυτή η δυναμική δεν υπάρχει. Ο φυσικός χώρος της Νέας Αριστεράς έχει αδρανοποιηθεί εδώ και χρόνια.
Στον αντίποδα, όμως, υπάρχει ένα θετικό στοιχείο: η παρουσία στην Βουλή, σε κινηματικούς χώρους και στο κοινοβούλιο. Ως ένα κόμμα με ξεκάθαρο ιδεολογικό προσανατολισμό, η Νέα Αριστερά μπορεί να κερδίσει ακριβώς αυτό το ακροατήριο: τους αριστερούς ψηφοφόρους.
Τα στοιχήματα των ευρωεκλογών
Αυτές οι ευρωεκλογές είναι για την Νέα Αριστερά στοίχημα επιβίωσης. Παρά την πάρα πολύ βίαιη διάσπαση και το ρίσκο της συγκρότησης νέου πολιτικού χώρου, που μάλιστα θα «κατέβει» στις εκλογές αυτόνομα, η Νέα Αριστερά δεν έχει να κερδίσει μόνο το στοίχημα της πολιτικής της επιβίωσης και της ίδιας της «τιμής» της ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Αυτές οι ευρωεκλογές είναι ταυτοτικές, σφυρηλατούν τακτική και ιδεολογία. Εκτός από τα καλά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτό της ριζοσπαστικής Αριστεράς, κουβαλούν μαζί τους και την παθογένεια κάποιων ιδεολογικών εσωτερικών τριβών, που καθυστερούν στην υλοποίηση του πολιτικού σχεδίου. Ή και της οργάνωσης της επικοινωνιακής πολιτικής.
Ταυτόχρονα, αν και αυτό έχει επιτευχθεί σε ένα σημαντικό βαθμό, η Νέα Αριστερά πρέπει να εμφανιστεί όχι ως αντιπολιτευτική δύναμη στον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη, αλλά ως συνέχεια της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς της Ελλάδας. Κυρίως ενόψει μια ευρωπαϊκής εκλογικής διαδικασίας, που αναμένεται να αναδείξει ως κυρίαρχη την alt-right.
